నేర్పు లేని ఓర్పు

ఇంకా చాలా యేళ్ళ క్రితం.
ఒక సాయంత్రం . ఇదారేళ్ళ నేను పదేళ్ళ అక్క ఇంట్లో ఉన్నాం.
మద్దిపాడు లో ఒక పాతబడ్డ పెంకుటింట్లో ఉండేవాళ్లం.
.

పేడతో అలికిన మట్టి ఫ్లోరింగు,
సుమారు గా రోడ్డు మట్టం లోఉన్న పునాది తో మూడు గదుల ఇల్లు.
ఇంటి ముందు, వెనక పెరట్లో మాత్రం స్థలం ఉండేది.
పెరట్లో ఆలనా పాలన లేని చోటు తో,
పక్క ఇంటికి మాయింటికి మధ్య నున్న మట్టి కాంపౌండ్ గోడలు
పాక్షికంగా కూలిన మట్టితో కలసి అస్తవ్యస్తంగా ఉండేది.
.

హోరున వర్షం. ఆకాశం చిల్లి పడ్డట్టు.
నాన్న ఇంట్లో లేడు.
అమ్మ పొగాకు గ్రేడింగ్ కి వెళ్ళింధి.
(దగ్గర్లో NH_5 కొస్టాలు వద్ద నవభారత్, iltd, మొదలైన పొగాకు ట్రేడింగ్ కంపనీలలో పొగాకు ట్రేడింగ్ చేయడానికి నెలవారి మహిళా కూలీలు ఉంటారు.)
అమ్మ వచ్చేసరికి ఇంకా లేటు అవుద్ది.
పెరడు వంటగది ని దరవాజ గడప, కొద్దిగా వంపు తిరిగిన మట్టి కట్ట వేరు చేస్తుంటాయి.
.
వర్షం ఇంకా కురుస్తూనే ఉంది.
.

గడప కింద ఉన్న తూము నుండి సన్నగా నీరు వంటగదిలోకి వస్తుంది.
కరెంటు పోయింది.
సెమీ చీకటి.
అక్కకి నాకు ఒకటే కంగారు ..
క్రమీనా నీరు పెరిగింది.
వంటగది అంతా నిండుతున్నట్లు అనిపించింది.
.
యేదో ఒకటి చెయ్యల్స్లిన సమయం వచ్చింది.
అక్క నేను చెరో పళ్ళెం తీసుకున్నాం.
వంట గది తలుపు తీసి పళ్ళెం తో నీళ్ళు ముంచి మట్టి కట్ట మీదుగా
వీలయినంత దూరంగా పెరట్లోకి విసరటం మొదలుపెట్టం.
అప్పటికి మా వివేకం అంతే..
పెరడు లో నుండి నీరు దర్వాజా తూము నుండి తిరిగి వంట గదిలోకి వస్తూనే ఉంది.
కానీ గమ్మత్తుగా నీటి మట్టం పెరుగుతూనే ఉంది.
మేం భయం భయం గా విరామం లేకుండా అలా చేస్తూనే ఉండిపోయాము.
.
అమ్మ వచ్చింది..
.

వస్తూనే బురద పూసుకున్న మా ఇద్దర్ని ప్రేమగా చెరోటి వడ్డించింది.
గడప తుముకి ఒక గుడ్డ ఆడ్డం ఉంచింది.
అదే పళ్ళెం తో గబాలున నీరంతా నిమిషాల్లో ఖాళీ చేసి తలుపు వేసింది...
.

నా జీవితం లో అమ్మ దగ్గర నుండి నేను నేర్చుకున్న మొదటి గొప్ప పాటం.
( నాకు గుర్తు ఉన్నంతవరకు)
.

నేర్పు లేని ఓర్పు విజయం వైపు మనల్నివేగంగా నడిపించలేదు..