Tuesday 28 August 2018

తమ్ముడు

17 గంటల పైగా జర్నీ చేసి 23 మద్యానం ఇంటికి వచ్చినప్పటి నుండి సాయి ( తంజావూరు లో చదువు కుంటున్న మా అబ్బాయి) కి కొంత రెస్ట్ అవసరం అని నాకు స్పురించలేదు. 
ఇంట్లో అందరికి సాయి నామ స్మరణే...
సాయి ఆర్కేహోటల్ దాకా వెళ్లి ..
సాయి టైలర్ దగ్గరికి వెళ్లి అక్క బ్లౌజ్ లు..
సాయి బాబు ఏడుస్తున్నాడు చూడు..
సాయి అక్క.. మామయ్య కార్లో వెళ్తుందట.. శుబ్రం గా తుడువు.
సాయి పెద బావ వస్తున్నాడట చూడమ్మా..
సాయి ఇల్లంతా చిందర వందరగా ఉంది .. కొంచెం సర్దు.. గుంటూరు విజయ పిన్ని కి ఫోన్ చెయ్యి.
మనోజ్ వాళ్ళు వచ్చారట. వెళ్లి హోటల్ లో రూమ్ ఏర్పాటు చూడు.
అర్జంటుగా ఇక్కడ ఉన్నట్లు గా వెళ్లి రెండు లీటర్లు పెరుగు తీసుకురా ...
భోజనం చేసావా, రాత్రి నిద్ర పోయావా? పాలు తాగుతావా? ఇలాటివి అడిగినట్లు గుర్తు లేదు.
24 వ తేది జరిగిన మా చిన్నమ్మాయి పెళ్లి లో మా అందరికి తలలో నాలుక అయిపోయాడు.
**
25 మేము తిరుపతి వెళ్లి వచ్చేసరికి, వాళ్ళ నానమ్మ తో కలిసి చిందర వందర గా ఉన్న ఇంటిని ఒక షేప్ కి తెచ్చాడు. పెద్దమ్మాయి కి కావాల్సిన షాపింగ్ చేయించాడు. బుడ్డోడి అన్నప్రాసన కి అవసరం అయిన పనులు చేసాడు.
26 న, చీమకుర్తి లో మనమడి అన్నప్రాసన పూర్తవగానే, భోజనం చేసి అందరం ‘మొటుమాల’ జీవన_కిరణ్ వద్దకి వెళ్లాం. 42 కిలోమీటర్లు కారు తనే తోలాడు. “మీరు కూర్చోండి రెండ్రోజులు రాత్రి జర్నీలు కదా?” అన్నాడు.
మల్లారెడ్డి కొత్త జంట తో అనేక విషయాలు మాట్లాడాడు. ఎవరికో జరిగిన విషయాలుగా మలుస్తూ, ఎవరి బాధ్యతలు ఏవో, ఒకరి తో ఒకరు ఎలా ఉండాలో చలోక్తులతో కలిపి చాలా సేపు మాట్లాడాడు.
మాట్లాడుతూ ఉన్నంత సేపు జీవన తన పట్టు చీర కొంగునుండి దారాలు లాగుతూ కనిపించింది. శ్రద్దగా వినే తను అలా ఎందుకు ఉందొ అర్ధం అవలేదు.
భోజనం చేసిబయలు దేరాం.
సాయి జాగర్తగా డ్రైవ్ చేస్తూ రాత్రి పదకొండుకి ఒంగోలు ఇంటికి చేర్చాడు.
అత్తగారి ఇంట్లో చిన్నమ్మాయి ఉండిపోయింది.
27 ఉదయం తను వచ్చి..
“నాన్నా ఈ రోజు మద్యాన్నమే నా ట్రైన్” అని సాయి చెప్పెంతవరకు నాకు గుర్తే లేదు.
వాళ్ళ అమ్మ, వాడి బట్టలు అన్నీ వేరు చేసి ఇస్త్రీ కోసం చాకలిని పిలిచి ఇచ్చింది.
సడన్ గా నలుగు రోజుల నుండి వాడు బొంగరం లా తిరుగుతున్న విషయం గుర్తుకొచ్చింది.
“సాయి ... కొద్దిసేపు పడుకుని నిద్రపో.. మళ్ళీ 17 గంటల జర్నీ ఉంది. కదా?” అన్నాను.
“పర్లేదు ట్రైన్ లో రిజర్వేషన్ ఉంది కదా .. అప్పుడు నిద్ర పోతాను”
ఈ లోగా మా వియ్యంకుడు ఫోన్ చేసాడు.
“అబ్బాయి ..కాలేజి కి ఎప్పుడు బయలుదేరుతాడు?” అని.
“మద్యానం రెండున్నరకి. భోజనం చేసి ఎక్కేస్తాడు.”
“సాయంత్రం వీళ్ళు అక్కడికి వస్తారు. బావమరిది కాళ్ళు కడగాలి కదా?”
నాకేం మాట్లాడాలో అర్ధం కాలేదు. “ అయిదు నిమిషాల్లో నేను ఫోన్ చేస్తాను.” అని చెప్పాను.
పక్కనే ఉన్న సాయి తో విషయం చెప్పాను.
“సరే నాన్నా నేను మిడ్ నైట్ సర్కార్ కి వెళ్తాను. తాంబరం నుండి బస్ పట్టుకుంటాను.”
“రిజర్వేషన్ లేదు కదా?”
“పర్లేదు.. జనరల్ లో పేపర్ పరుచుకుని పడుకుంటాను. ఏం పర్లేదు.”
నేనూ ఎదో చెప్పబోయేసరికి
“బావ వాళ్ళు వచ్చేసరికి మనం ఏం ఏర్పాట్లు చెయ్యాలి?” అన్నాడు.
వాడి ఎనర్జీ లెవెల్స్ కి ముచ్చట వేసింది.
ఈ లోగా వాళ్ళ అమ్మ ఏమేం చేయాలో, ఏమేం కావాలో చెప్పింది.
“నేనూ వస్తాను.” అన్నాను.
“వద్దు నాన్నా .. మీరు కొంచే సేపు రెస్ట్ తీసుకోండి. నేనూ జాగర్త గా ఇవన్నీ చేసేస్తాను.”
వాలెట్ చూసుకుని కారు తాళం తీసుకుని బయటకి వెళ్ళాడు. మళ్లీ రాత్రి పదకొండున్నర దాకా బొంగరం లా పనులు అటెండ్ అవుతూనే ఉన్నాడు.
**


అర్దరాత్రి దాటాక ట్రైన్ మరో పదినిమిషాల్లో ఫ్లాట్ ఫారం కి వస్తుందనగా స్టేషన్ కి తీసుకు వచ్చాను.
ట్రైన్ వచ్చింది. సాయి తన బాగ్ తో రద్దీగా ఉన్న జనరల్ బోగీ లో ఎక్కాడు.
కిటికీ లో నుండి తొంగి చూస్తూ.. “నెల్లూరు లో ఖాళీ దొరుకుతుంది లే నాన్నా” అన్నాడు.
అది అబద్దం అని మా ఇద్దరికీ తెలుసు.
సాయి చేతిని పట్టుకుని మెల్లగా వీడ్కోలు చెప్పాను.
వాడి చేతికి పట్టు చీర పోగుల తో చేసిన రాఖీ ఉంది.

Tuesday 14 August 2018

ఇంటర్

ఒక ఉమ్మడి బందువు కుమార్తె వివాహం అని శుభలేఖ ఇవ్వటానికి ఒంగోలు లో ఉండే ఒక టీచర్ ఫోన్ చేసి ఇంటికి వచ్చాడు.
“వెంకట్రావు కూతురు వివాహం. కనిగిరి లో 17 వ తేది” అని మొదలెట్టాడు.
తలకి రంగు, తెల్ల జుట్టు కనిపించకుండా నున్నటి మూతి, టీ షర్టు, ఫాంటు, చూడు సిద్దప్పా నీకు కుండ లేదు నాకు నిండుగా ఉంది మిగిలినదంతా సేం టు సేం.. అ .. అ అన్నట్లు ఒకే వయసు.
ఈ అబ్బి బాగా తెలుసు. ఎక్కడా? అని ఆలోచనలో పడ్డాను.
"మనం లోగడ కలుసుకున్నామా?" అడిగాడు ఆతను.
“చాలా సార్లు .. మైండ్ లో సెర్చ్ కొడుతున్నాను” సోఫాలో ఎదురుగా కూర్చున్నాను.
ఇద్దరం పలుగు పారా తీసాం. తవ్వటం మొదలెట్టాం.
ఒకవైపు భావనా మరో వైపు రమ సాయం చేస్తున్నారు.
“టెన్త్ నేను మద్దిపాడు లో “
“నేను ఇక్కడే.. ఒంగోలు “ అన్నాడతను.
“ఇంటర్?”
“1980-82 శర్మా కాలేజ్ MPC ఇంగ్లిష్ మీడియం”
“మా నాన్న కుడా అదే బాచ్.. సేం కాలేజ్” అంది భావన.
నిజమా!! అన్నట్లు చూసాడతను.
“ఇంటర్ వెంకటేశ్వర ధియేటర్ లో చదివాను. సర్టిఫికేట్ శర్మా కాలేజి వాళ్ళు ఇచ్చారు.” అతని సందేహం తీర్చేసాను.

Saturday 11 August 2018

ఒక నకులుడి కధ

“రవీ ... నేను చీరాల లో ఉన్నాను. మరో అరగంట లో ఇంటికి వస్తాను. నీతో మాట్లాడి బాపట్ల వెళ్లి కమలాకర్ ని కలుస్తాను. అక్కడికి బోజనానికి వస్తాను అని చెప్పాను. నువ్వు ఎక్కడ ఉన్నావు?”
“అన్నా నేను ఆఫీసు లో ఉన్నాను. ఈ నెల ఒక్కటే సెలవు మిగిలింది. పెళ్లి కోసం జాగర్త చేసాను. ఇంట్లో మీ మరదలు కుడా లేదు. స్కూల్ కి వెళ్ళింది. నాలుగు దాటితే కాని తను రాదు. పిల్లలిద్దరూ ఉన్నారు. వాళ్లకి ఇవాళ స్కూల్ లేదు..”
“సరే నేను ఇంటికి వెళ్లి.. పిల్లలని పలకరించి బాపట్ల వెళ్తాను.”
“సరే అన్నా.. రిటర్న్ లో ఇంటికి రా అన్నా.. వీలుంటే..”
“ఖచ్చితంగా..”
రవి అంటే మా పిన్ని గారి పెద్ద కొడుకు. మా ఆమ్మ వాళ్ళు నలుగురు అక్కచెల్లెళ్ళు. మా అమ్మ పెద్దది. నలుగురికి కలసి అయిదుగురు కొడుకులం.
పెద్దావిడ కి అందరికంటే పెద్ద వాడిని నేనూ. అందరి లోకి చిన్న పిన్నికి ఇద్దరు కొడుకులు. వెరసి పాండవుల లెక్క..
నా సంగతి సరే..
భీముడు బొంబాయి లో ట్రాన్స్పోర్ట్ ఏజెంట్ గా స్థిర పడ్డాడు.
అర్జునుడు బాపట్ల లో సాఫ్ట్ డ్రింక్స్ స్టాకిష్టు కం ఎగ్స్ హోల్సేలర్. బాగానే ఉన్నాడు.
రవి అంటే నకులుడు. తండ్రి (మా బాబాయి ITC కార్మిక ఉద్యోగి) తో పాటు ఇంటివద్దే చిన్న చిల్లర అంగడి నడిపేవాడు.
లోకల్ గా డిగ్రీ చదివాడు. పచ్చళ్ళు అమ్మాడు. data ఎంట్రి జాబ్ వర్కులు చేసాడు. సహదేవుడు ని చదివించాడు.
చాలీ చాలని జీతం తో తండ్రి తో పాటు చాతనయిన పని చేసి తమ్ముడు ని తమిళనాడు లో MCA (అప్పట్లో అందని ద్రాక్ష) చదివించాడు. తమ్ముడు నిలదొక్కుకున్నాడు. ఉద్యోగం... అబ్రాడ్..ఆరు అంకెల జీతం.. మరో ఆరు అంకెల జీతపు బార్య.. ఇక్కడో తల్లి తండ్రులకి ఇల్లు, న్యూజెర్సీ లో ఇల్లు ఇలాటివి ఇంకా చాలని చాలా..
మా బాబాయి వాలంటరీ విరమణ చేసి రవి కి ITC లో ఉద్యోగం వేయించాడు.
తల్లి కి ఇష్టం లేని; చిన్నప్పటి నుండి బీదరికం లో మగ్గుతున్న మేనత్త కూతురు ని వివాహం చేసుకున్నాడు.
అదిగో అక్కడ కధ మలుపు తిరిగింది.
చిన్నాడి కి పెద్దాడికి మధ్య మాటల్లెకుండా పెద్ద వాళ్ళు గొయ్యి తీసారు.
ఒక చిన్న స్థలం తనకి వదిలేసారు. వాడు అందులో చిన్న ఇల్లు కట్టుకున్నాడు. నా చేతనయిన సాయం చేసాను. ప్రభుత్వ పదకం మంజూరు చేయించాను. వీలయినంత మంచి డిజైన్ ఇచ్చాను.
బార్య అనుకూలవతి. కాన్వెంట్ లో టీచర్ గా కొద్ది జీతానికి పని చేస్తూ ఉంటుంది. ఇద్దరు ముత్యాల్లాంటి పిల్లలు. పొదుపుగా ఆదర్శంగా తృప్తిగా ఉండే కుటుంభం.
పిన్ని బాబాయి లో ఎవరు సిక్ అయినా కనిపెట్టుకు చూసే పెద్దాడి కుటుంభం US నుండి చిన్న కొడుకు నెలకు పంపే డబ్బుకి సమానం గా ఇవ్వటం లేదని మా పిన్ని కంప్లైంట్. కొరవ... వాడితో సరిగా మాట్లాడదు. పిల్లలిద్దరికి మాటల్లెకుండా చేయగలిగినంత చేసింది.
అదో ఉన్మాదం...
నేనూ వెళ్ళే సరికి మగ పిల్లలిద్దరూ ఇంట్లో ఉన్నారు. పెద్దోడు 7 లోను చిన్నవాడు 4 లోను ఉన్నారు. ఈ రోజు వాళ్ళ స్కూల్ శలవట.
బండి ఆపగానే పెద్ద వాడు వచ్చి “పెదనాన్నా.” అని నోరారా పిలిచాడు. వర్షం బురద తో నిండిన నల్లని బూట్లు విప్పి లోపలి వెళ్లి కూర్చున్నాను.
వాళ్ళ నాన్నకి ఫోన్ నుండి మిస్ కాల్ ఇచ్చాడు.
చిన్నవాడిని పక్క వీది లోకి పంపి కూల్ డ్రింక్ తెప్పించి ఒక గాజు గ్లాసులో పోసి ఇచ్చాడు.
“టీ.వీ పెట్టనా పెద నాన్నా అన్నాడు”
వద్దని తల ఊపి (అలవాటు లేని) డ్రింక్ తాగుతూ పిల్లలతో మాట్లాడాను.
పది నిమిషాలు కుర్చుని వాళ్లకి బై చెప్పి వాకిట్లో కి వచ్చే సరికి ఎప్పుడు తుడిచారో ఏమో కాని నా బూట్ల శుబ్రంగా ఉన్నాయి.
సాయంత్రం బాపట్ల నుండి మళ్ళీ చీరాల వచ్చాక ఫోన్ చేసాను.
“అన్నా.. ఆఫీస్ టైం అయిపొయింది వచ్చేస్తున్నాను”
“నేను ఇంటికి రావటం లేదు. వేరే పని ఉంది ఇంకొల్లు వెళ్తున్నాను.”
“సరే అన్నా.. సెంటర్ కి రానా.. కలిసి టీ తాగుదాం.”
“వద్దు రా నేను చీరాల దాటాను..”
“ఒరేయ్ రవీ “
“చెప్పన్నా..”
"......."
“అన్నా..వినబడటం లేదు... సిగ్నల్ ఉందా?”
“నీ పిల్లలు ముత్యాలు రా.. బాగా పెంచుతున్నావు. నువ్వు శ్రీమంతుడివి”

Sunday 5 August 2018

ఒక అరగంట


రోడ్డు వారగా కారు ఆపి, పెయింట్ మీద తాజా గా పడిన గీత ని మళ్ళీ చూసుకుని “దిగు” అన్నాను.
హ్యాండ్ బాగ్ లో మరి కొన్ని శుభలేఖలు సర్దుకుని తను కారు దిగింది. 
పల్లెటూరిలో కట్టిన విశాలమయిన ఇల్లు. పెద్ద గేటు.
లోపలి వెళ్లి మొదటి అంతస్తు గ్రిల్ గేటు వద్దకి వచ్చి గేటు తీయబోయేసరికి బలంగా ఉన్న తెల్లటి బొచ్చు కుక్క వెనుక కాళ్ళ మీద నిలబడి పెద్దగా అరవసాగింది.
మా శ్రీమతి కి కుక్క పిల్లలంటే బెరుకు. వాటిని ఎందుకు అంత ముద్దు చేస్తారో ఆవిడకి అర్ధమే కాదు.
లోపలినుండి మా మిత్రుడి బార్య వచ్చి “కొత్త వాళ్ళని తనే ముందు పలకరించాలని రాణి ఆత్రం” అంది నవ్వుతూ
“బాగున్నారా? రండి.” దాని మెడలో ఉన్న తోలు బెల్టు కి చైన్ బిగిస్తూ పలకరించింది
మేం లోపలి అడుగేట్టాం. మా వాడు రూమ్ లో నుండి షర్ట్ వేసుకుంటూ బయటకి వచ్చాడు.
పలకరింపుగా నవ్వాడు.
"రండి కూర్చోండి" అన్నాడు. సోఫా చూయిస్తూ...
విశాలమయిన ఇల్లు. గాలి వెలుతురూ విధ్యుత్ తో సంబంధం లేకుండా.
నలబై అడుగుల మించి పొడవు ఉన్న హాలు.
రాణి ఇంకా గోల గోలగా మా కాళ్ళ చుట్టూ తిరుగుతూ రెండు కాళ్ళ మీద లేచి నిలబడి పైకి ఎగిరే ప్రయత్నం చేస్తూ ఉంది.
“దాన్ని పలకరించనిదే అది మనన్ని మాట్లాడుకోనివ్వదు” అన్నాడు వెంకట్.
రెండు చేతులు చాచి పిల్లాడిలా ఎత్తుకుని దాని మెడ నిమిరాక నెమ్మదించింది.
“అమ్మాయి పెళ్లి ఈ నెల 24 న “ ప్రారంభంగా చెప్పాను.
“ఆ తెలుసు.” అన్నాడు మా వాడు.
ఈలోగా మా ఆవిడ ఆమెకి కుంకుమ బొట్టు పెట్టి శుభలేఖ అందించింది.
పిచ్చాపాటి మాటలు మొదలయ్యాయి.
“అబ్బాయి ది ఎక్కడ? ఏం చదివాడు ? ఏం చేస్తున్నాడు” అని మాత్రమే అడిగాడు.
స్నేహితులు “ఎంత ఇస్తున్నావు ?” అని ప్రశ్నించక పోవటం పొద్దుట నుండి మా శ్రీమతి గమనిస్తూనే ఉంది.
వెంకట్ పెద్ద కుమార్డు యు ఎస్ లోను చిన్న వాడు బెంగుళూరు లోను పని చేస్తున్నారు. పెద్దాడు వచ్చి రెండేళ్ళు దాటినట్లు, చిన్నవాడు చుట్టపుచూపుగా మూడు నాలుగు నెలలకి ఒక సారి వచ్చి పోతున్నట్లు చెప్పాడు.
స్కూల్ టీచర్ గా మరో ఆరేళ్ళ సర్వీస్ ఇక్కడే ఉండాలని “ఎవరి జీవితాలు వారివి.” అని నవ్వాడు.
ఈ లోగా రాణి మా వాడి ని చూసి పలకరింపుగా మొరిగింది.
“నీకు చెప్పలేదనా? మా ఫ్రెండ్ ఈయన. చిన్నప్పుడు ఇక్కడ హైస్చూల్ లో చదివినప్పుడు మా జూనియర్. వాళ్ళ రెండో అమ్మాయి పెళ్లి కి పిలవటానికి వచ్చారు.” అచ్చు మరో మనిషికి చేబుతున్నంత సిన్సియర్ గా చెప్పాడు.
మా వైపు తిరిగి “మాటల్లో తన ప్రసక్తి లేనిదే ఒప్పుకోదు” అన్నాడు.
రాణి విని అర్ధం చేసుకున్న మాదిరిగానే కుర్చుని తల ఉపింది.
"మాకు కాలక్షేపం ఇదే." అన్నాడు మళ్ళీ తనే.
శలవు తీసుకుని మేట్లుదిగుతుంటే..
“పెట్స్ ఎందుకో పెంచుకుంటారో అర్ధం అయింది.” అంది మా ఆవిడ.
నాకు శ్రమ తగ్గిస్తూ..

www.susri.home.blog

  అందరికీ నమస్తే 66o పోస్టులు పైగా వ్రాసిన ఈ బ్లాగ్ లోని నా పోస్ట్ లలో  చాలా అచ్చుతప్పులు ఉండటం గమనించాను.  వాటన్నిటినీ ఎడిట్ చేస్తూ, modify...