Friday 28 December 2018

లక్ష్మి పతి


టెన్నిస్ కోర్ట్ లో నాలుగు గేమ్స్ ఆడాక, ప్రాజెక్ట్ డైరెక్టర్ సాయినాద్, తన కిట్ లో రాకెట్ సర్దుకుంటూ మిత్రులకి బై చెప్పాడు.
అప్పటికే చమట తో టీ షర్టు వీపుకి అతుక్కుంది.
కౌంటర్ లో మినరల్ వాటర్ బాటిల్ ఒకటి తీసుకుని రెండు గుక్కలు తాగి, మిగిలిన బాటిల్ అక్కడే వదిలేసి, పార్కింగ్ లో ఉన్న బుల్లెట్ బండి తీసాడు.
ఆయన శుబ్రతకి చాలా ప్రాముఖ్యత ఇచ్చే మనిషి. ఒక్క గుడి లో తీర్ధం తప్ప మరెక్కడా మినరల్ వాటర్ కాకుండా ఒక్క చుక్క నీళ్ళు కూడా ముట్టుకోడు.
ఈ విషయం లో సాయినాద్ చాలా నిక్కచ్చి ..
టౌన్ కి ఆరు కిలోమీటర్ల దూరం ఇండస్ట్రియల్ ఎస్టేట్ లో ఉన్న ప్రొఫెషనల్ టెన్నిస్ కోర్టు కి ఆతను సెక్రటరీ కూడా..
ప్రతి రోజు ఉదయాన్నే 'ట్రాక్ షు' లో అక్కడికి బండి మీద రావటం ఒక గంట సేపు 'గేం' ఆడటం బంగాళా కి వెళ్లి రెడి అవటం ఆయన దినచర్య.
ఆ రోజు ఎనిమిది గంటలకి ప్రిన్సిపల్ సెక్రయిటరీ గారి వీడియో కాన్ఫరెన్స్ ఉండటం వల్ల రెగ్యులర్ గా వెనక్కి వెళ్ళే రూట్ కాకుండా బస్తీ లోనుండి వెళ్ళే దగ్గర త్రోవ లో బయలు దేరాడు.
సన్నటి సిమెంట్ రోడ్డు చాలా బాగం ఆక్రమణ లోనె ఉంది.
పిల్లల స్నానాలు, బట్టలు ఉతుక్కునే స్త్రీలు, బ్రాయిలర్ పొయ్యిలు, ప్లాస్టిక్ బిందెలు క్యూ ఉన్న వీధి కుళాయిలు, రోడ్డు పక్కన ముసలాళ్ళు పడుకున్న మంచాలు... కాయ కూరల బండ్లు.. వాయిదా సామాను అమ్ముకునే వ్యాపారులు... అంతా సందడి.
నాలుగో చొరస్తా దాటి వినాయకుడి గుడి మలుపు తిరుగుతుంటే.. బండి టైర్ ఒక్క సారిగా ఫ్లాట్ అయింది.
సాయినాద్ బండి స్టాండ్ వేసాడు. ఒకరిద్దరు పిల్లలు గుమిగూడారు.
సాయినాద్ కి RDO గారి డ్రైవర్ ఈ బస్తీ లోనే ఉంటున్నట్టు గుర్తుకొచ్చింది.
RDO కి ఫోన్ చేసాడు. “బ్రదర్... టెన్నిస్ కోర్టు నుండి మిలటరీ కాలనీ రోడ్డు లో టౌన్ లోకి వస్తుంటే బండి పంచర్ అయినట్లు ఉంది. వెనక ఫ్లాట్ అయింది. మీ డ్రైవర్ ఇక్కడే ఉన్నట్టు గుర్తు. అతని నెంబరు తెలీదు.”
“ఇప్పుడే వాట్స్ అప్ పెడతాను. అతని పేరు లక్ష్మీ పతి అతనికి నేనూ ఫోన్ చేస్తాను. సరిగ్గా ఎక్కడ ఉన్నారు ?”
ఫోన్ ఆపిన అయిదు నిమిషాల లోపే డ్రైవర్ ‘లక్ష్మీ పతి’ అక్కడ ప్రత్యక్షం అయ్యాడు.
“సార్.. సార్... సార్ ..” అంటూ బండి స్టాండ్ తీసాడు. రోడ్డు వారగా నెట్టి మళ్లీ స్టాండ్ వేసాడు. బండి ని పిల్లల నుండి గమనిస్తుండమని అక్కడే ఉన్న ఒకావిడకి పురమాయించాడు.
“పంచర్ కుర్రాడి ని పిలిపించి పంచర్ వేయిస్తాను సర్. తమరి ఆఫీస్ కి తీసుకొస్తాను సార్.... మీరు ఆటో లో వెళ్ళొచ్చు సార్. మా ఇల్లు ఆ సందులోనే సర్. .” అన్నాడు మర్యాదగా.
సాయినాద్ కి అతనితో పరిచయం లేదు.
ఒక సారి అతని ఇల్లు చూడటం ఎందుకయినా మంచిదని అనిపించి..
“ఎక్కడ?” అన్నాడు ఆసక్తిగా..
“రండి సార్ .. కాఫీ తాగుదురు.” అన్నాడు మర్యాదగా..
సాయినాద్ షటిల్ రాకెట్ తీసుకుని అతనితో పాటు నడిచాడు.
ఇది ఉహించని లక్ష్మి పతి కంగారుగా ఇంటి వైపు నడిచాడు.
***
చిన్న స్థలం ఇంకా చిన్నరెండు రేకుల గదులు. ఇనప రేకుల పంచ. ఒక మూల స్నానాల గది. ఇసుక రాళ్ళ తో ఎగుడు దిగుడు కాంపౌండ్ గోడ..
గేటు పక్కకి అని లోపలి నడుస్తూనే గోడ వార గా మంచం మీద నిద్రపోతున్న పిల్లాడిని తట్టి లేపాడు.
“పాల పాకెట్లు వేసి వచ్చి ఇప్పుడే కాసేపు పడుకున్నాడు సార్ “ అన్నాడు సంజాయిషీ గా..
పద్నాలుగు పదిహేను ఏళ్ల వయసు ఉంటుంది. నల్లగా ఆరోగ్యంగా ఉన్నాడు.
తండ్రి పక్కన ఉన్న ఆఫీసర్ ని చూసి గబాలున మంచం లేపి గోడకి నిలబెట్టాడు.
లక్ష్మీ పతి గది లో నుండి ఒక ఇనప కుర్చీ తీసుకువచ్చి రేకుల పంచ లో వేసి, దండెం మీది కండవా లాగి తుడిచి కూర్చో మన్నట్లుచూసాడు.
పిల్లాడు లోపలి వెళ్లి తల్లి కి తండ్రి కళ్ళతో చెప్పిన భాషని తర్జుమా చేసి చెప్పాడు.
ఆమె పొయ్యి మీద శుభ్రం గా ఉన్న గిన్నెలో పాలు పోసి పొయ్యి వెలిగించి పిల్లాడిని చూడామని సైగ చేసి కండువా ఒకటి కప్పుకుని బయటకి వచ్చి “నమస్తే అయ్యా” అంది పరిచయం లేకున్నా.
“ఎన్నార్యీజీఇ ప్రాజెక్ డైరెక్టర్ గారు .. వినాయకుడి గుడి ముందు మోటార్ సైకిల్ పంచర్ అయింది.” అన్నాడు క్లుప్తంగా...భార్య తో లక్ష్మి పతి.
సాయినాద్ రేకుల పంచ లో ఒక పక్క న ఉన్న పడక కుర్చీ ని గమనించాడు.
ఇనుపబద్దీలు, చక్కతో చేసిన పొడవాటి కర్రలు, మందపాటి గుడ్డ తో ఉన్న పడక కుర్చీ.. ఎప్పుడో తన చిన్న వయసులో (సాయినాద్) తండ్రి అలాటి కుర్చీ వాడటం గుర్తుకొచ్చింది. నలబై ఏళ్ల క్రితం మాట.
“మా నాన్న కి ఆ కుర్చీ వాళ్ళ తాసిల్దారు ఇచ్చాడట.. అదంటే మహా ప్రేమ .. ఆయన అప్పట్లో నౌకరు గా చేసేవాడు.”
రేకుల గది లో గోడలకి నాలుగు అడుగుల ఎత్తులో మూడు అంగుళాల ఎడం తో, ఇనప బద్దీలు రైలింగ్ లాగా బిగించి ఉండటాన్ని కళ్ళు విప్పార్చి చూసాడు సాయినాద్.
“మా నాన్నకి మోకాళ్ళు అరిగి పోయాయి. నడవటానికి చాలా ఇబ్బంది పడతాడు. ఆయన ఇంట్లో నడవటం కష్టం గా ఉంటుంది అని ఆ ఏర్పాటు చేశాం” లక్ష్మీ పతి వివరించాడు.
ఈ లోగా అతని బార్య లోపలి వెళ్లి మంచి గ్లాసు లో కొడుకు చేసిన కాఫీ పోసి ఆ గ్లాస్ ని ప్లేట్ లో పెట్టుకుని వచ్చి “తీసుకోండి సార్” అంది.
“అబ్బే నేనూ బిపి టాబ్లెట్ వేసుకోవాలి” అన్నాడు సాయినాద్ కుర్చీ లోనుండి లేస్తూ..
లక్ష్మీ పతి బార్య లోపలి నుండి బిందెలో నీళ్ళు గ్లాసు తో తెచ్చింది.
సాయినాద్ లేచి రెండు అడుగులు వేసి కాఫీని తిరస్కరించ బోయేటప్పుడు... గది కిటికీ నుండి, లోపల గదిలో కుర్చీ లో కూర్చుని ఉన్న ముసలాయన, ఆయన కాళ్ళ వద్ద కూర్చొని, వేళ్ళ గోళ్ళు తీస్తున్న పిల్లాడు కనిపించారు.
సాయినాద్ షర్ట్ జేబులోనుండి బిపి టాబ్లెట్ తీసుకుని నోట్లో వేసుకోబోతుంటే చేతి లో నుండి జారి కింద పడింది.
ఆతను వంగి, దానిని తీసుకుని నోట్లో వేసుకుని, ఆమె చేతిలో గ్లాసు ని అందుకుని, పెదాలకి ఆనించుకుని నీళ్ళు తాగేసి, కాఫీ గ్లాసు అందుకున్నాడు.

సుబ్బులు

చాతగాని వాడు చేసిన చపాతీ లా ఉండే, మాస్టర్ వీవర్ ఆ రోజుకి దుకాణం మూసేయటానికి సిద్ద పడుతున్నాడు.
'ఆమె' వచ్చింది. చీకట్లో నిలబడింది. ' కాపూ ' అంది. 
ఎక్కడి నుండో వచ్చినట్లుగా స్వరం ఉంది.అతను లైట్లు ఆపే ప్రయత్నాన్ని ఆపి అటువైపు చూశాడు.
ఆమె వెలుతురు లోకి వచ్చింది. ముఖం ముభావంగా ఉంది. నిర్లిప్తంగా ఉంది.
"కాపు నాకు ఒక అయిదువేలు కావాలి " ఆమె స్తిరంగా ఉంది.
ఆ గొంతులో నిజాయితీ ఉంది. అతను ఆమెను పరీక్షగా గమనించాడు.
ఎప్పుడు తన వద్ద ఏకులు తీసుకెళ్లి బారలు నేసి ‘కూలి’ తీసుకునే ఆమె, చాలా కాలం నుండి తెలుసు.
అప్పుడెప్పుడో ఆమె భర్తని చూసిన గుర్తు.
గంభీరంగా ఉంటుంది. నిండుగా ఉంటుంది. అవసరమయినంత వరకే మాట్లాడుతుంది.
అన్నిటి కన్నా ముఖ్యంగా డబ్బు వద్ద ఖచ్చితంగా ఉంటుంది.
ఇప్పటికే తన స్తాయికి మించి తన వద్ద ‘అప్పు’ చేసింది.
" అంత అవసరమా?" ఏదయినా అడగాలి కనుక అడిగాడు.
ఎంతో అవసరం ఉంటే తప్ప ఆవేళప్పుడు అంత దూరం నుండి ఆవిడ రాదు.
**
"నా పెనిమిటి ని గుంటూరు తీసుకెళ్లాలి. ఆసుపత్రికి " ఆమె పదాలు వెతుక్కుంటూ చెప్పింది.
అతను నుదురు చిట్లించాడు.
" ఇవాళ మా వాడలో గణేశ్ నిమజ్జనం జరిగింది. రోజు కంటే ఎక్కువ తాగాడు.
ఇంటి వద్ద గొడవ పడ్డాం. రోజు లాగే బెదిరించాడు చచ్చి పోతానని.
కానీ ఇవాళ గొంతు కోసు కున్నాడు. ఇంటి వద్ద నెత్తురు మడుగు లో ఉన్నాడు.
ఆర్‌ఎం‌పి ఏడుకొండలు ని పిలిస్తే వచ్చి కళ్ళు తిరిగి పడిపోయాడు."
అన్నీ మాటలు ఆమె ఉన్న స్తితిలో ఎలా మాట్లాడిందో ఆమెకే ఆశ్చర్యంగా ఉంది.
**
" అతను వెంటనే జేబులోంచి డబ్బు తీసి ఇచ్చాడు.
తమ ఆటొ వాడికి ఫోన్ చేసి బండి లో ఆయిల్ పోయించుకుని గుంటూరు ఆసుపత్రికి వెళ్ళి
వాళ్ళని దించి రమ్మని పురమాయించాడు. "నువ్వు ఇంటికెళ్లు ఆటో వస్తుంది"
**
" నాదగ్గర మీ బాకీ తీర్చడానికి ఏమి మిగల లేదు.
నా పెనిమిటి అంతా తాగేశాడు. నేను బతికుండగా బాకీ తీరుస్తాను.
లేని పక్షంలో ఇన్నాళ్ళు కాపాడిన నా పెనిమిటి మర్యాద ని అమ్ముకుని అయినా సరే.. "
ఆమె ఏమి మాట్లాడబోతుందో అతనికి అర్ధమయింది.
**
"ముందు నువ్వు ఇంటి కి ఫో. అక్కడికి వెళ్ళాక అవసరం అనుకుంటే ఫోన్ చేయించు"
తన విజిటింగ్ కార్డు ఇస్తూ చెప్పాడు.
..
కళ్ళలో నీళ్ళు అతని కంట బడకుండా రెండు చేతులు జోడించి ఆమె ఇంటివైపు వడి వడిగా నడిచింది.
ఈపూరుపాలెం లో నేత పని వాళ్ళ ఇల్లు అంటే ... పెద్ద ఇల్లేమి కాదు ఇప్పటికీ నెలకి 500 అద్దె ఉండే ఒక్క గది ఉండే ఇల్లు.
కొన్నిటికి పూరి కప్పు కూడా ఉంటాయి. ఇసుక నెలల్లో ఉండే ఆ ఇండ్లలో ఉండే ఒకే ఒక గదిలోనే ఒక వైపు కి మగ్గం గుంట ఉంటుంది.
కుటుంబం లో ఆడా మగా అందరూ నేత పనిలో తలా ఒక చెయ్యి వేసి రెండో వైపు ఉన్న పొయ్యి వెలిగేలా చేస్తుంటారు.
మాస్టర్ వీవర్స్ కొంత పెట్టుబడి పెడుతుంటారు. మగ్గం ఏర్పాటుకి. నూలు (యేకు) ని ఇస్తారు.
మగ్గానికి ఉన్న పోగులకి వీటిని ఓపికగా అతకాలి ఒక్కొక్కటి చీర వెడల్పు ఉన్న ప్రతి పొగుని ఒక్కో పొగుకి నేర్పుగా అతకాలి.
అతికే ముందు నూలు ని పొడవుగా (సుమారు ఏడు గజాల చీరలు అయిది టి పొడవు 35 గజాలు ఉంటుంది) ఓపికగా చిక్కు లేకుండా పొడవుగా సాపు చేసు కోవాలి. కందెలు చుట్టాలి .
ఆ తర్వాత డిజైన్ ప్రకారం నేయాలి ఈ విదానం అంతా కలిపి ఒక వారం పడుతుంది ఒక జంటకి. .
నేసిన బట్టని తిరిగి మాస్టర్ వీవర్ కి అప్పగిస్తే 3000 రూపాయల కూలీ గిడుతుంది. వీటిలో అనేక డిజైన్స్ ఉంటాయి వాటికి పనీ ఎక్కు వే కులీ ఎక్కువే. ఇంట్లో పిల్లలు కూడా ఏదో పని చేస్తూనే ఉంటారు.
బార్యా బర్తలిద్దరూ కలిసి పని చేసుకుంటే సౌకర్యంగా నే ఉంటుంది. కానీ ..
అలా ఎప్పుడూ జరగదు.. జరిగితే ఇన్ని కధలు వ్యధలు ఉండవు!!!.
**
గుంటూరు వెళ్ళిన ఆటో నుండి యే ఆసుపత్రి వద్దా అతడిని దించే అవసరం రాలేదు.
జాయిన్ చేసే టప్పుడు కౌంటర్ వద్ద ఎంత కట్టాలో చొఖీదారే చెప్పెశాడు.
నాలుగయిడు చోట్ల తిరిగిన ఆటో, ప్రబుత్వ ఆస్పత్రికి చేర్చి వెనక్కి వెళ్ళి పోయింది.
వర్కింగ్ క్లాస్ (లేబర్ అనే పదం వాడటం ఇష్టం ఉండదు నాకు) కుటుంబాలలో ఉన్న గొప్పతనం కష్టం లో ఉన్న పక్క కుటుంబాలను ఆపదలో ఆదుకోవటం .
ఇంటివద్ద ఉంచిన ఇద్దరు బిడ్డలని పక్కింటి వారు ఆదరిస్తుంటే ఈమె పెనిమిటికి వైద్యం చేయించింది.
అధృష్టవశాత్తు (?) అన్నవాహిక తెగలేదు, కనుక బ్లీడింగ్ ని సరిచేసి కుట్లు వేసి మూడో రోజు ఇంటికి పంపారు.
అప్పటికి ఆమె తిండి తిని రెండు రోజులయింది. బట్టలు మార్చుకుని మూడు రోజు లయింది .
ఇదంతా ఒక ఎత్తయితే ..
రైల్లో తిరిగి వచ్చేటప్పుడు పెనిమిటి అడిగాడు
" నొప్పి తెలుస్తుంది సుబ్బులూ ఒక క్వాటరు మందు కావాలి " అని.
అదిగో ఈ 'తాగుడే' ఎన్నో కుటుంబాలని నలిపి వేస్తుంది.
ఆమెకి ఏమి చెయ్యాలో అర్ధం అవలేదు. తన కుటుంబం ఎలా గాడిలో పడుతుందో అస్సలు అర్ధం కాలేదు.
మాస్టర్ వీవర్ దగ్గర తీసుకున్న అప్పులు, ఇంటి చుట్టుపక్కల అందుకున్న చేబదుల్లు, పచారి కొట్లో అప్పులు,
గత నెలలో 12 ఏండ్లకే చాపెక్కిన పెద్ద పిల్ల, వాళ్ళూ వీళ్ళు ఇచ్చినవి తప్ప
తనకంటూ స్వంత చొక్కా ఇప్పటి వరకు లేని ఎనిమిదేళ్ళ పిల్లాడు
ఆమెని పరిగెడుతున్న రైల్లోంచి దూకకుండా ఆపుతున్నాయి.
..
నిజానికి .. సుబ్బులు పెనిమిటి మంచి నేత పని వాడు.
డిజైన్ నేత లో ఎక్స్పర్ట్. నాలుగంటే నాలుగు రోజుల్లో ఒంటి చేత్తో 6000 విలువ చేసే బారు నేయగలిగిన వాడు.
అతడిని పెళ్ళాడినప్పుడు సుబ్బులు మురిసిపోయింది.
మంచి పని వాడి కి ఇచ్చి చేసినందుకు తండ్రికి మనసులోనే కృతజ్ఞతలు చెప్పుకుంది. పెనిమిటి తనకి కాకుండా చేసి, తన కుటుంబాన్ని అత్యంత హీనంగా మార్చింది మాత్రం " తాగుడు".
ఆమె తండ్రి ని తల్లి ని దగ్గర నుండి గమనించింది. తన తల్లి.. తండ్రి కారణంగా ఎన్ని బాదలు పడిందో నిశితంగా గమనించింది. అలాటి తాగుడు కి 'తన' ఇల్లు కూడా వేదిక కాకూడదని అన్నీ దేవతలకి మొక్కుకుంది . కానీ ఆమె ఆశ అడియాశే అయ్యింది.
పెనిమిటి కి తాగుడు అలవాటు ఉందని తెలిసినప్పుడు ఆమె ఎంతగా రోదించింది అంటే బహుశా తండ్రి మరణం కూడా ఆమెని అంతగా బాద పెట్టలేదు. ఆ రాత్రి సుబ్బులు కి అనేక ఒట్లు వేశాడు అతను. మరెప్పుడు మందు జోలికి వెల్లనన్నాడు. వెళితే చెప్పు తాగిందాకా కొట్టమన్నాడు.
ఒక చెప్పుని చూరుకి నూలు తాడు తో కట్టి వేలాడ దీశాడు.
సరిగ్గా వారం దాటకుండానే మళ్ళీ తాగాడు, చూరుకి ఉన్న చెప్పు అలానే ఉంది. .
ఆమె దుఖం పోగయి సెలయేరు లాటి ఆమె తనలోకి తను ముడుచుకు పోయి ఘనీభవించడం మొదలెట్టింది.
***
కాపు వద్దకి వచ్చి సుబ్బులు తనతో తెచ్చిన నేచిన ‘బార’ లెక్క చెప్పింది. 
చిన్న పుస్తకం లో కూలి డబ్బులు సగం బాకీ కింద జమచేసి మిగిలిన తీసుకుని కొంగుకి ముడేసింది. 
కొత్త ఏకులు తీసుకుని తోడుగా వచ్చిన కొడుకుతో పాటు బయటకి నడిచింది. 
మాస్టర్ వీవర్ కి సుబ్బులు ని చూస్తే ఒకింత గొప్పగాను, మరికొంత భయం గాను ఉంటుంది. 
యాడాది తిరక్క ముందే ఏనుగు లాటి బాకీని కుక్క పిల్ల స్థాయికి తీసుకొచ్చింది. 
కొడుకుని కూతుర్ని అడ్డం పెట్టుకుని స్వంతం గా నేత పని చేయటం అలవాటు చేసుకుంది. 
స్థానిక నాయకుడిని మొరపెట్టుకుని ప్రభుత్వ పధకం లో ఇల్లు మంజూరు చేయించు కుంది. 
పిల్లకి వంటి నిండా బట్ట కట్టగలిగింది. పిల్లలకి స్వయం గా బ్రతకటం నేర్పటం తో బిజీగా నిండుగా ఉన్న సుబ్బులుని 
“ఆ రోజు గుంటూరు నుండి రైల్లో ఒక్కదానివే తిరిగి వచ్చావేమిటి?” అని దయచేసి ఎవరూ అడగకండి. 
యుద్ధం గెలవాలంటే శత్రువు గురించి జాలి పడకూడదు.

Tuesday 25 December 2018

పసన్న

రెండు మూడేళ్ళ పిల్ల కళ్ళ వెంట నీరు కారేట్టు గా ఏడుస్తూ ఉంది. 
అలవాటు అయిన చిన్న హోటల్ వద్ద టిఫిన్ కోసం ఆగాను. 
బెంచీలుగా ఉన్న నాప రాళ్ళ మీద కూర్చునే సరికి ప్లాస్టిక్ సీసాలో మంచినీళ్ళు అందించింది హోటల్ ఆమె. 
ఏడుస్తున్న పాప వైపు చూసాను.
‘బుగ్గలు వత్తానని’ ఏడుస్తుంది అని సమాదానం గా అంది ఆవిడ.
సరయిన పెంపకం లేనట్లు లూజు గౌను, బలహీనంగా ఉన్న ఆ పాపని సముదాయించ బోయే లోపు ఒక ముసలావిడ వచ్చి కూర్చుని పిల్లని చేతుల్లోకి తీసుకుంది. “శేట్టెమ్మ బుగ్గ పట్టుకుంది” ఏడుస్తూనే చెప్పిందాపిల్ల.
ఈ లోగా హోటలావిడ ఒక ప్లేట్ లో ట్రాన్స్పరెంట్ కాగితం మీద దోసె ఒకటి వేసి పెద్దావిడకి ఇచ్చింది.
ఆవిడ ఒక ముక్క తుంచి నోటితో ఊది.. ఏడ్చే పిల్ల ని సముదాయించి నోట్లో ఉంచింది.
పిల్ల ఏడుపు మాని ఆడుతూ తినసాగింది.
“ఏం పేరు?” పెద్దావిడని అడిగాను.
“పసన్న” అంది ఆవిడ.
నా ప్లేట్లో ఇడ్లీ తింటూ ఆవిడతో మాట కలిపాను.
ప్రసన్న రెండో నెల బిడ్డ అప్పుడు తల్లి పొదిలి నుండి అటో లో వస్తుంటే, గిద్దలూరు నుండి అరటి కాయల లోడు మినీ లారీ కొట్టేసింది. అటో పక్కనున్న కాలవ లోకి దొర్లి పోయింది. పసన్న తల్లి వళ్ళో బిడ్డని కాపాడుకుంది కానీ, ఆమె తల బలంగా అటో రాడ్డు కి కొట్టుకుంది. దగ్గరలో ప్రబుత్వ ఆసుపత్రికి తర్వాత ప్రైవేటు ఆసుపత్రికి అటునుండి శ్మశానానికి వెళ్లి పోయింది ఆవిడ.
రెండో నెల బిడ్డ పసన్న, ఆరేళ్ళ పసన్న అక్కని నాయినమ్మ కాపాడుకుంది. పాలు మరవని బిడ్డని మేక పాలు పట్టించి. చెట్టెమ్మ ఇడ్లీ తినిపించి కాపాడుకుంది. స్కూల్ బస్సు డ్రైవర్ గా పనిచేసే కొడుక్కి, ఇద్దరు మనమరాళ్ళకి మళ్ళీ ఆవిడే దిక్కయింది.
“ఇన్సురెన్సు డబ్బు రాలేదా పెద్దమ్మా?”
“వచ్చిందయ్యా చంద్రన్న భీమా అయిదు లచ్చలు వస్తే.. రెండు లచ్చలు ఆసుపత్రి ఖర్చు అయింది. పిల్లల పేరు మీద డబ్బు వెయ్యటానికి పెద్దోళ్ళు అవాలంటగా అందుకని మిగిలినవి కొడుకు వడ్డీకి ఇచ్చాడు.”
“అబ్బాయికి ..మళ్ళీ పెళ్లి చెయ్యలేదా?”
“చేసుకోలా.. ఒకరిద్దరు పిల్లని ఇస్తామన్నారు కాని మూడు లచ్చలు కోడలు పేరు మీద వెయ్యలన్నారు.. మా వాడు వప్పుకోలేదు.
టిఫిన్ చెయ్యటం అయిపోగానే నేను కూడా ఆపిల్ల బుగ్గలు పట్టుకుని బయలు దేరాను.
**
జిల్లా కేంద్రం లో సి ఏం గారి జ్ఞాన భేరి కార్యక్రమానికి ఏర్పాట్లు కి డ్యూటీ వేసారు. ఒక పైలాన్ కట్టించే పని అప్పగించారు.
రెండు రోజులు బిజీ షెడ్యుల్ లో గడిచి పోయింది.
తీరా ముఖ్యమంత్రి ప్రోగ్రాం రోజు సెక్యురిటీ చెకప్ ఎక్కువయింది. పాస్ లు ఉంటె కాని వేదిక వద్దకి వెళ్ళే పరిస్థితి లేదు.
వెహికల్ పార్కింగ్ కూడా దూరం గా ఏర్పాటు చేసారు.
ప్రోగ్రాం రోజు ఆఫీస్ కారు పార్క్ చేసిన చోట నుండి వేదిక వయిపు నడుస్తుంటే .. దూరం నుండి ఖాకి యునిఫారం వేసుకుని ఒకతను దగ్గరకి పరిగెత్తుకు వచ్చాడు. “సార్ మాది కొనకనమిట్ల.. మీరు ఏ ఇ గారు కదా... “ అన్నాడు.
నేను అతన్ని పరిశీలనగా చూసి, సరిగా గుర్తు లేదు తమ్ముడూ.. స్కూల్ పిల్లలని తీసుకువచ్చావా?” అని అడిగాను.
“అవునండీ... ఒక్క పాస్ ఇప్పించారా .. ముఖ్యమంత్రి గారి ప్రసంగం వినాలి” అన్నాడు అభ్యర్ధన గా.
నేను నవ్వి “ సి ఎం గారికి అంత ఫాను వా ?” అన్నాను.
“అగ్రి గోల్డ్ డిపాజిట్ల సంగతి ఏమయినా చెబుతాడేమో విందామని ..” అన్నాడు.
నేనూ జేబులో స్పేర్ ఉన్న విజిటర్ పాస్ తీసి అతనికి ఇచ్చి.. లోపలికి నడిచాను.
యాబై అడుగులు నడిచి ఉంటాను ఒక సందేహం నన్ను కుదిపేసింది.
వెనక్కి తిరిగి పెద్దగా “ తమ్ముడూ నీ చిన్న కూతురు పేరు పసన్నా ?” అన్నాను.
నన్ను దుఖం లోకి నెడుతూ ఆతను ఆశ్చర్యపోవటం.. ఈ దరిద్రపు కళ్ళ తో గమనించాను.


Sunday 2 December 2018

మిగిలిన సమయం



అవును ....
పదమూడేళ్ళ వయసులో నన్నో పశువు కిడ్నాప్ చేసాడు... తొమ్మిది నెలలు హింస... 
మా అమ్మ పోలిస్ ల సాయం తో నన్ను రేస్క్యు చేసేంత వరకు ... మానసికంగా .. శారీరకంగా .. హింస.
అప్పటికే మా నాన్న లేరు. 
నన్ను హాస్పిటల్ నుండి ఇంటికి తీసుకువచ్చిన రోజు మా అమ్మ నన్ను నాన్న ఫోటో ముందు నిలబెట్టింది. 
అప్పుడు అమ్మ చెప్పిన మాట నాకింకా గుర్తు ఉంది.
“ఒక్క నిమిషం.. కాదు కాదు ఒక్క సెకండ్ ఈ తొమ్మిది నెలల కాలం గురించి మాట్లాడినా, ఆలోచించినా, బాధ పడినా ఈ టైం కూడా దానికి కలుస్తుంది. నీ జీవితం లో ఇప్పటికే కోల్పోయిన సమయం చాలు. ఇంకొక్క క్షణం కూడా వృధా చెయ్యనని నాన్న కి మాట ఇవ్వు “ 
***
మా అమ్మా నేనూ ఊరు మారాం. మమ్మల్ని గుర్తు ఎరగని చోట జీవితం ప్రారంభించాం. అమ్మ స్కూల్ లో క్రాఫ్ట్ టీచర్ గా చేసేది. జూట్ బాగ్ లు తయారు చేసేది. ఆదివారాలు పబ్లిక్ ఎక్కువ గా తిరిగే చోట సైకిల్ మీద వెళ్లి అమ్మే దాన్ని. 
ప్రభుత్వ స్కూల్ లో చదువుకునే దాన్ని. మాలాటి మరికొందరిని పోగుచేసి జూట్ బాగ్ లు పెద్ద స్థాయిలో తయారు చేసేవాళ్ళం. జిల్లా అధికార్లు మమ్మల్ని ప్రోత్సహించేవాళ్ళు. బ్యాంకు లో తక్కువ వడ్డీకి ఋణం దొరికింది.
పన్నెండేళ్ళు ఇష్టపడి కష్టపడ్డాం. 
ఇప్పుడు మాతో పాటు ఇరవై మంది ఉన్నారు. ఈ సంవత్సరం మా టర్నోవర్ అరవై ఏడు లక్షలు. 
వచ్చే సంవత్సరం కోటి ని అందుకుంటాం. అరిటాకు ప్లేట్స్ తయారి యూనిట్ ని కొత్తగా ప్రారంభిస్తున్నాం. అది కూడా విజయవంతంగా నడిపించగలం అని నమ్మకం తో ఉన్నాం. 
నాకిప్పుడు పెళ్లయింది. నా భర్త కూడా మాతో ఉన్నాడు. మరో పది మందికి కొత్తగా ఉపాది కల్పిస్తాం. 
***
మళ్ళీ చెబుతున్నాను. గుర్తుంచుకోండి.. కాలం చేసిన గాయాలని గెలుక్కుని చేతిలో ఉన్న సమయాన్ని సానుభూతి కోసం, ఓదార్పు కోసం పాడుచేసుకోకండి. లేవండి లేచి మీరు నడవండి. మీతో కలసి నడక పంచుకోటానికి సిద్దంగా ఉన్న వాళ్ళని గుర్తిస్తూ సాగిపొండి. All the best. 
(పరిచయం ఇష్టం లేని/ఇష్ట పడని ఒక యువతి కధ)

Wednesday 14 November 2018

మా తాతకి ఏమీ తెలియదు

మా తాతకి ఏమీ తెలియదని నా ఒక్కడికే స్వయంగా తెలుసు.
రాత్రంగా అమ్మని నిద్రపోనీకుండా ఆట్లాడుకుని ఎప్పుడో తెల్లవారు ఝామున ఒక చిన్న కునుకు తీస్తామా, సరిగా అప్పుడే నాకు తెలీకుండా తాత బయటకి వెళ్ళిపోతాడు సోకు చేసుకుని, అసలు నా పౌడర్ పూసుకుంటున్నాడని నాకు గొప్ప డౌటనుమానం.
నేను నిద్ర లేచేసరికి దొంగలాగా ఇంట్లో కి వచ్చేస్తాడు.
గుడి దగ్గర కుళాయి నీళ్ళు తో చొక్కా తడుపుకునేలా ఉంది. అసలు నాకు తెలీక అడుగుతాను అంత పోద్దుటే బజార్లో ఏం పని?. అమ్మమ్మలకి షోకు గా కనబడాలని తప్పితే..
వస్తాడా? వచ్చి నన్నుఎత్తుకుని తీసుకుని వెళ్లి కారెక్కు అంటాడు. అప్పటికే మనకి బోలెడు సమస్యలు ఉంటాయి.
వాటి సంగతి చూడడు. కారు మీద ఎర్రటి వేపకాయ ఒకటి ఉంటుంది. పక్కనే కాకుల ఇస్సూ ఉంటుంది. రెండూ ముట్టుకోనివ్వడు.
డోరు తీసి సీట్లో కూర్చోబెట్టి దౌర్జన్యంగా సీటు బెల్టు పెడతాడు. సీటుకి ఒక చిన్న బెజ్జం ఉంటుంది. అందులో వేలు పెడితే పట్టదు. అదేం పట్టించుకోకుండా కారు నడుపుతాడు.
కారేమయినా బావుంటుందా? అదీ ముసల్డే.. చుట్టూ బెజ్జాలే చల్లటి గాలి లీక్ అవుతూ ఉంటుంది.
రోడ్డు మీదికి వెళ్ళగానే గుంపులుగా బర్రెలు అడ్డు వస్తాయి.
తాత కారు ఆపుతాడు. నల్లగా బలే ఉంటాయి. నన్ను దించి వాటి మీద ఎక్కించాలి కదా? అది తెలీదు. ఎప్పుడు నేర్చుకుంటాడో .
అలా వెళ్లి కూరగాయల షాపు కి తీసుకెళ్ళి ఆపుతాడు.
మనవడి ని తీసుకెళ్ళాల్సిన చోటా ఇది? ఏమీ తెలియదు.
సరే తీసుకెళ్ళాడు పో.. ఏమీ ముట్టుకోనివ్వడు.
దొండకాయ ఒకటి తుడిచి ఇస్తాడు. లేదా నోట్లో పట్టని దోసకాయ ఇస్తాడు.
పక్కనే చిన్న చిన్నవి నావేలంత సైజువి ఉంటాయి. అవి కావాలని చూపిస్తాను.
“వద్దమ్మా.. కాం..వద్దు..” అని రొప్పుతాడు. ఏం కాం ఉండదు. మనదగ్గర ఆల్రేడి ఒకటి ఉంది. అమ్మ నిక్కరు వెయ్యనప్పుడు చూసాను.
అక్కడ నుండి నేరుగా ఇంటికి వచ్చేస్తాడు. సెల్ లో అలారం మోగుతుంది. ఇంక హడావిడి మొదలెడతాడు.
అమ్మమ్మని కేకలు వేస్తాడు. బాగు సర్డుతాడు.
సర్లే మాస్టారూ ఇవన్నీ రోజు ఉండేవే గాని అదిగో ఆ ఎర్రటి బంతి ఉంది చూడు.. అది తెస్తావా, లేదా?
తేలేదో నీకేం తెలియనట్టే... అంతే.. ఊరికే సుత్తి Good Morning లు మీ ఫ్రెండ్స్ కి చెప్పు నాక్కాదు..
.... లోహిత్ రుద్రాంషు (మా మనమడు.. మా పెద్దమ్మాయి బిడ్డ)

Wednesday 7 November 2018

శ్యామలాంబ


“మా అమ్మ చేతి పలావ్ తినటానికి పెట్టి పుట్టాలి” అంది. శామలాంబ మూడో కూతురు బెంగుళూరు లో హార్మోని పెట్టె (software) పని చేసే భర్త తో.. 
సముద్రం రొయ్యలు గోంగూర కూర తిని ఎన్నాలయిందో.. పెద్దల్లుడు అత్తగారు వినేట్టుగానే కోమలి తో అన్నాడు. 
మనమడిని, మనమరాళ్ళని బజారంతా తిప్పి వాకింగ్ కి కూడా వచ్చే మిత్రులందరికి పరిచయం చేసి అప్పుడే ఇంట్లోకి వస్తున్న పరంధామయ్య కి ఎదురొచ్చి చేతి సంచీ,,, కొంగున ముడి వేసుకున్న డబ్బులు చేతిలో పెట్టింది. న్యూస్ పేపర్ చించి దాని మీద పెన్సిల్ తో వ్రాసిన లిస్టు కూడా చేతికిచ్చింది. “అర్జంటుగా అటో కి వెళ్లి అన్నీ తీసుకుని ఆటోకి వచ్చేయండి. లోబించకండి. నడిచి వస్తే.. బోజనానికి అందవు.” అంది. 
కళ్ళజోడు లోనుండి పెన్సిల్ రాతలని ఒక్క సారి చూసి “ఇవన్నీ ఇవాల్టికేనా?” అడిగాడు. 
శామలాంబ కోపంగా చూడబోయింది కానీ... తమాయించు కుంది. 
తీరా ఆయన సంచీ తో బజారు మూల తిరగాగానే..”అయ్యో ఒక్క చుక్క కాఫీ నీళ్ళయినా ఇచ్చాను కాదు.” అనుకోని బాధపడింది. 
దసరా పండక్కి రావటం వీలుపడని పిల్లలు అందరూ కూడబలుక్కుని, దీపావళి కి ప్లాన్ చేసుకున్నారని తెలిసి, శ్యామల, పరంధామయ్య సంతోషం సంతోషం కాదు. రెండో అమ్మాయి వాళ్ళు హైటెక్ సిటీ దగ్గర అపార్ట్ మెంట్ కొనేటప్పుడు ఆర్ధిక సాయం చెయ్య లేదని రెండో అల్లుడు మనసు కొరవ పెట్టుకుని ఉన్నాడు. 
దైవానుగ్రహం ముగ్గురు కూతుర్లు, అల్లుళ్ళు, ఇద్దరు మనవళ్ళు , ముగ్గురు మనమరాళ్ళు... అందరూ అత్తగారి ఇంట్లో పోగవటం అంటే మాటలా?? పండగకి అందం వచ్చినట్లు కదూ...
శ్యామలాంబ హడావిడి వారం నుండే మొదలయ్యింది. చేతికి ఉన్న రెండు గాజుల్లో ఒకటి పరంధామయ్య కి ఇచ్చి, తెలిసిన వాళ్ళ వద్ద హామీ ఉంచి ఒక పాతిక వేలు తీసుకురండి. అంది. 
“పాతిక వేలా?..నా దగ్గర ఒక పది పన్నెండు వేలు ఉన్నాయి. ఓహో.. అవి కాకనేనా? నీ గాజులు తీయోద్దులేవే... మా వెంకటేశం గాడిని అప్పడుగుతాను” అని చెప్పాడు గాని మర్నాడు శ్యామలాంబ రెండు గాజులు స్థానబ్రంశం చెందితే గాని పాతిక వేలు పుట్టలేదు. 
కుతుర్లకి, అల్లుళ్ళకి, మనవళ్ళకి, మనమరాల్లకి కావాల్సిన బట్టలు వాళ్ళని ఫోన్ లో సంప్రదిస్తూ క్లాత్ మార్కెట్ అంటా హడావిడి చేసి కొనింది. కూతుర్లకి జాకెట్లు వాళ్ళ అభీష్టం మేరకు కుట్టించింది. 
వెన్నపూస వేసి కారప్పూస వత్తింది. బియ్యపు పిండి పరంధామయ్య చేత కొట్టించి చక్కలు చేసి పెట్టింది. రెండు మానికల నెయ్యి తెప్పించి, నువ్వుల ఉండలు చేసింది. ఇది పెద్దమ్మాయి కి, ఈ డబ్బాలు రెండో దానికి, ఈ స్టీలు డబ్బాలో మూడో పిల్లకి, అంటూ అన్ని సర్ది పెట్టింది. 
వారం నుండి బొంగరం లాగా పని చేస్తూనే ఉంది. పరంధామయ్య ని నిమిషం కూర్చో నివ్వలేదు. తను కూర్చో లేదు. 
ముందు రోజు నరక చతుర్దశి. 
అనుకున్నట్లు గానే పిల్లలందరూ వచ్చేశారు. చిన్నల్లుడు, అమ్మాయి ట్రైన్ కి మిగలిన వాళ్ళు బస్ కి వచ్చేశారు. వచ్చీ రాగానే బాయిలర్ పొయ్యి వెలిగించి కుంకుళ్ళు కొట్టి పిల్లలందరికీ తల స్నానం చేయించింది. శ్యామలాంబ... పులగం వండి నేటి గారెలు చేసింది. నాటు కోళ్ళు కోయించి కూర చేసి పెట్టింది. సాయంత్రం తాత తో కలిసి పిల్లలు దీపావళి మతాబులు కొనటం పూర్తి అయింది. 
***
“మా అమ్మ చేతి పలావ్ తినటానికి పెట్టి పుట్టాలి” అంది. శామలాంబ మూడో కూతురు బెంగుళూరు లో హార్మోని పెట్టె (software) పని చేసే భర్త తో.. 
సముద్రం రొయ్యలు గోంగూర కూర తిని ఎన్నాలయిందో.. పెద్దల్లుడు అత్తగారు వినేట్టుగానే కోమలి తో అన్నాడు. 
***
మద్యానం బోజనాలప్ప్పుడు అల్లుళ్ళు ముగ్గురికి పోటీ పడింది. వండిన పలావు, గారెలు, మెతుకు కూడా వదలకుండా తినెయ్యాలని, చిన్న పిల్లలు ఉత్యాహపరుస్తుంటే.. కూతుర్లు కొసరి కొసరి వడ్డిస్తుంటే... ముగ్గురూ పందెం లో విజేతలు అయ్యారు. 
సాయంత్రం పకోడీలు, ఉల్లి బజ్జీలు పలహారం పూర్తి అయ్యాక.. 
ఒక్కొక్కరూ తిరుగు ప్రయాణానికి సర్దటం మొదలయ్యింది. 
పిల్లలకి తినుబండారాలు డబ్బాలు.. బట్టలు అన్నీ సర్దుకోవటం పూర్తి అయింది.
పండగ సంబరం అంతా చేత్తో తీసేసినట్లు దూరం అవుతుండటం తో శ్యామలాంబ మొఖం మీద మళ్ళీ దిగులు మొదలయ్యింది. 
పెద్దమ్మాయి కుటుంబం, రెండో అమ్మాయి కుటుంబం రాత్రి తొమ్మిది కే బస్టాండ్ కి అటో లో వెళ్లి పోయారు.
పదిన్నరప్పుడు చిన్నమ్మాయి, చిన్నల్లుడు, చంటి దాన్ని తీసుకుని రైల్యే స్టేషన్ కి సెండ్ ఆఫ్ కి వెళ్ళారు శ్యామలాంబ, పరంధామయ్య లు..
ట్రైన్ అరగంట లేటు గా వచ్చింది. జాగర్త లు చెప్పి పిల్లలని ఎక్కించి ఇంటికొచ్చేసరికి పదకొండున్నర దాటింది. 
“నాకు తృప్తిగా ఉందండీ..” అంది శ్యామలాంబ భర్త తో..
పరంధామయ్య చేతి సంచీ లో నుండి ఒక పొట్లం తీసి “ ఈ రెండు ఇడ్లీ తిని కాసిని మజ్జిగ కలుపుకుని తాగు. శోష వచ్చి అడ్డం పడగలవు” అన్నాడు. 
శ్యామలాంబ పరంధామయ్య కళ్ళలోకి నేరుగా చూసింది.  



Sunday 14 October 2018

దీర్ఘ సుమంగళీ భవ


వర్షం కురవటం ఆగి అరగంట దాటింది.
సిమెంటు రేకుల కప్పు నుండి సన్నగా కారుతున్న వర్షం నీరు సరిగ్గా స్టౌ మీద పడుతుంది.
వర్ధని పొయ్యి పక్కకి జరిపి ఖాళీ పెయింట్ డబ్బా ఒకటి అక్కడ ఉంచింది.
ముందు గదిలో పడక కుర్చీ లో కుర్చుని పేపరు చూస్తున్న ముకుందం “టైం ఎంతయింది?” అని పెద్ద గొంతు తో అడిగాడు.  
తన మాట తనకి వినబడాలి అంటే ఆమాత్రం అరవాల్సిందే..
“ఎనిమిదిన్నర..” అంతే గొంతు తో వర్ధని సమాదానం చెప్పింది.
పక్కకి జరిపిన స్టవ్ మీద ఒక స్టీలు గిన్నెలో పాలు కాచి, కొద్దిగా ఫిల్టర్ డికాషిన్ కలిపి ఒక కప్పులో పోసి, ప్లేట్లో రెండు రసుకులు  ఉంచి తీసుకువచ్చి ముకుందం ముందు ఉంచింది.
ఆతని తల తృప్తిగా ఊగింది. రెండు రసుకులు నోట్లో వేసుకుని కాఫీ చప్పరించి, జేబులోనుండి చుట్టిన లంక పొగాకు చుట్ట ముట్టించాడు. ఇక మధ్యానం భోజనం వేళయితే తప్ప ఎవరినీ ఇబ్బంది పెట్టడు. కొడుకు చూసి  పడేసిన నిన్నటి పేపరు తాజాగా అక్షరం మిగలకుండా లావు పాటి కళ్ళజోడు లోనుండి చదివేస్తాడు. అప్పుడప్పుడూ బార్యని పిలిచి కొన్ని వినిపిస్తూ ఉంటాడు.
“నువ్వు కుడా ఒక గుక్క తాగు” అన్నాడు బార్యతో తల ఊపుతూ. అతను తల ఊపినప్పుడల్లా అడవిలో మృగరాజు లాగా ఉంటాడు. భారీ మనిషి.
వర్ధని నాలుగు వందల గజాల స్థలం లో ఒక మూల ఉన్న అవుట్ హౌస్ లాటి రేకుల ఇంట్లో నుండి మద్యలో ఉన్న విశాలమయిన ఇంటిలోకి వచ్చింది. కోడలు మనమడిని రెడీ చేస్తూ ఉంది. వర్ధని ని చూడగానే “వీడిని స్కూల్ బస్సు ఎక్కించండి నాకూ లేట్ అవుతుంది.” పిల్లాడి కి రెండు కాళ్ళకి బూట్లు తొడిగి  పమిటలో శుబ్రంగా తిడిచి పుస్తకాల సంచీ  అందుకుని వాడి రెక్క పుచ్చుకుని బయటకి నడిచింది.
వర్ధని వీది మలుపులో పిల్లాడిని స్కూల్ బస్సు ఎక్కించి వచ్చాక, సాయంత్రానికి చెయ్యాల్సిన పనులు లిస్టు ఏకరువు పెట్టి కోడలు కూడా ఆఫీసు కి బయలు దేరింది.
***
కొడుకు ఇంటి వంట గది సర్ది అంట్లు బయట వేసి మనమడు ఆట వస్తువులు సర్దుతూ ఉండే సరికి ‘జరీనా’ వచ్చింది.
జరీనా వాగుడు కాయ. ముపై ఏళ్ల పరిచయం. వర్ధని  కడుపుతో ఉన్నప్పుడు పనికి కుదిరింది. పని మనిషి కోసం రేకుల గది ఒకటి  కాంపౌండ్ లోపల  కట్టిస్తాను అన్ని ముకుందం అన్నప్పుడు ఆమె ఒప్పుకోలేదు. పని మనిషి కుటుంబం కోసం కనీస సౌకర్యాలతో రెండు గదులు  అనేసరికి వర్ధని భర్త ని వారించింది. ముకుందం ఆమెకి నచ్చచెప్పి  మెయిడ్ రూమ్ కట్టించాడు.
జరీనా, కొలిమి పని చేసే ఖాదర్ తో పాటు ఆ గదిలోనే ఉండేది. ఇద్దరు పిల్లలు పుట్టటం ఆ ఇంట్లోనే పెరగటం పెళ్ళిళ్ళు అవటం అన్నీ అయిపోయాయి. కొడుకు ఎదో డిపార్ట్మెంట్ స్టోర్ లో మేనేజర్ గా చేస్తాడు. అదే స్టోర్ లో పని చేసే పిల్లని పెళ్లి చేసుకుని దగ్గరలో వేరే ఇల్లు చూసుకుని జరీనాని, ఖాదర్ ని తీసుకుని వెళ్లి పోయాడు. అదే ఇంట్లో స్వయంగా తామే ఉండాల్సి వస్తుందని వర్ధని ఉహించలేదు.
కొడుకు  ఉద్యోగం చేసే భార్యని పేపర్ లో ప్రకటించి మరీ సెలెక్ట్ చేసుకున్నాడు. మనుష్యులని సంభందాలని డబ్బుతో కొలవటం అలవాటు చేసుకున్నాడు. అది తొలుత గమనించింది ముకుందమే ..
మెయిడ్  హౌస్ లోకి మారడం అనే ఆలోచన అతనిదే..
ముకుందం రోజు చుట్ట కాలుస్తాడు. వాకింగ్ కి వెళ్లి వేపపుల్ల నోట్లో పెట్టుకుని వస్తాడు. అతను ఉమ్మి వేయటం కోడలికి నచ్చదు. మనమడిని దగ్గరకి రానివ్వదు. రెండు రకాల వంటలు పనిమనిషికి చెప్పి చేయించడం మొదలెట్టింది.
“వర్దనీ... నాలుగువేలు పై చిలుకు పెన్షన్ వస్తుంది. మన గంజి మనం కాసుకుంటూ బతకటానికి ఈ ఇల్లు చాలదా?” అన్నాడు ఒకరోజు.
మొదట ఆశ్చర్యపోయిన వర్ధని .. రెండు రోజుల్లోనే భర్త చెప్పిన మాట ని అనుసరించింది. పాత నవారు మంచం, పడక కుర్చీ, కొద్ది వంట  సామాను ఆ గది లోకి మార్చుకుంటుంటే కొడుకు ఎదో మాట్లాడ బోయాడు. కోడలు కళ్ళతో రిమోట్ చేసింది. అప్పటి నుండి ముకుందం కొడుకు ఇంట్లో అడుగుపెట్టిందే లేదు. వర్ధని మాత్రం కొడుకు కోడలు పనిలోకి వెళ్ళగానే పనిపిల్ల తో  ఇల్లు శుభ్రం చేయించడం (చేయటం) ముకుందం అవసరాలు చూసుకోవటం చేస్తూ ఉంటుంది.
జరీనా ఎప్పుడయినా తీరిక చేసుకుని తమని పలకరించడానికి వస్తుంది.
వచ్చిన రోజు తనకి సాయం గా ఒక పూట ఉంటుంది. ముకుందం తో ఆయనకీ వినబడే వాయిస్ తో చాలా విషయాలు చెబుతుంది.
“ఏంటమ్మా... ఈ ఖర్మ స్వంత ఇంట్లోనే  ఈ రేకుల కొంపలో వేరే పొయ్యి” అంది పలకరింపుగా..
వర్ధని నవ్వింది.
“ఒక్క సాయం చెయ్యవే... జరీనా  “
“చెప్పండమ్మా...”
“ కాసేపు ఇల్లు కనిపెట్టుకుని ఉండు. స్నానం చేసి గుడి కి వెళ్లి వస్తాను. ఆయనొక్కడే ఉంటాడు. బయట ఎవరయినా పిలిచినా వినబడదు.”
“ ఓ అదేమంత భాగ్యం .. అలానే వెళ్లి రండి.”
***
వర్ధని వచ్చేసరికి రెండు గంటల  పైగా పట్టింది. ఖాళీ స్థలం లో ముకుందం పెంచుతున్న ఆకు కూరలు, కూరగాయల మొక్కల కి పాదులు చేసి ఎరువు వేయటం లో సాయం చేసింది జరీనా.
పొయ్యి మీద భోజనం తయారు చేసి పెట్టింది. ఆకుకూర పప్పు చేసింది.
వర్ధని రాగానే ముగ్గురూ చాప పరుచుకుని బోజనానికి కూర్చున్నారు. ముకుందం పడక కుర్చీ ముందు ఒక చక్క స్టూల్ ఉంచి భోజనం వడ్డించింది.  
“గాంధీ బజార్లో ఉన్న గుడికి వెళ్లి వచ్చాను.”
“ఈ వీది చివర్లోనే గుడి ఉంది కదమ్మా.. అంత దూరం లో ఉన్న గుడికి ఎందుకు వెళ్ళటం? దేవుడు ఎక్కడయినా దేవుడేగా?” అంది జరీనా.
ముకుందం అన్నం ముద్ద నోట్లో పెట్టుకుంటూ “ఈ వీది లో ఉన్న పూజారి వయసులో పెద్ద వాడు. పూజ చక్కగా చేస్తాడు. ప్రసాదం పెట్టి ఆశీర్వచనం చేసి గాని పంపడు.
వర్ధని నవ్వింది.
“గాంధీ నగర్ గుడిలో కుర్ర పుజారీ ఎర్రగా ... బాగుంటాడు.” అంది.
ముకుందం అదేమీ పట్టించుకోకుండా “ ఈయన ‘దీర్ఘ సుమంగళీ భవ’ అని శటగోపం పెట్టి ఆశీర్వదిస్తాడు. అదెక్కడ నిజమయి, తను ముందే వెళ్లి పోయి, నేను బికారి ని అవుతానని ...” ముకుందం కళ్ళు తుడుచుకున్నాడు.












Thursday 27 September 2018

శివ సుబ్రహ్మణ్యం

తమిళనాడులో మంచి కళాశాల లో ఇంజనీరింగ్ విద్య అభ్యసించాలని అనుకునేవారికి SSN కాలేజి గురించి పరిచయం చెయ్యక్కరలేదు.
సువిశాలమయిన ప్రాంగణం, అన్ని ఆధునిక సౌకర్యాల తొ కళాశాల. ఆధునిక లైబ్రరీ..ఆన్లైన్ పత్రికలు, ఎన్నో పుస్తకాలు ప్రశాంతమయిన హాల్స్ .. ఆసక్తి ఉండాలేగాని అందుబాటులో సర్వ విజ్ఞాన భండారం...
శివ సుబ్రహమణ్యం అనే ఒక సాధారణ మయిన కాఖీ డ్రెస్ వేసుకున్న యువకుడిని, కాలేజీ మొదలయిన అరగంట తర్వాత అక్కడే చూడొచ్చు. తిరిగి కాలేజి ముగిసే అరగంట ముందు వరకు అక్కడే ఉంటాడు. చేతి సంచి లో తెచ్చుకున్న రద్దు పేపర్ల పుస్తకం లో నాసిరకం బాల్ పెన్ను తొ తనకు నచ్చిన విషయాలు వ్రాసుకుంటూ ఉండేవాడు.
విల్లుపురం జిల్లా లోని ముత్తతూర్ లో అతను హైయ్యర్ సెకండరీ వరకు చదివాడు.
సైన్సు, లెక్కల్లో అద్బుతమయిన ప్రతిభ కనపరిచే వాడు. పరిస్థితులు అనుకూలించక, కుటుంభానికి ఆర్ధిక భారం కాలేక SSN ఇంజినీరింగ్ కాలేజి లో బస్సు కండక్టర్ గా కొద్ది పాటి వేతనానికి చేరాడు.
ఉరి చివర చిన్న గదిలో ఉంటూ వచ్చిన జీతం లో కొంత బాగం ఇంటికి పంపుతూ ఉండేవాడు. వేసుకోటానికి రెండు జతల కాఖీ యునిఫారం బట్టలు, హవాయి చెప్పులు, ఒక చేతి సంచీ అతని ఆస్తి.
కాని వీటన్నిని మించి శివ సుబ్రహ్మణ్యం వద్ద మరొక విలువయిన ఆస్తి ఉంది. ఆది “దృక్పదం “
కాలేజి ట్రిప్స్ అవగానే బస్సులు ఒక వరసలో నిలబెడతారు. తిరిగి సాయంత్రం వరకు అతనికి అక్కడ పని ఉండదు.
తనతో పాటు మిగిలిన డ్రైవర్లు, కండక్టర్ లు ఒక చెట్టు నీడ న చేరి కార్డ్స్ ఆడుకోవటమో, కబుర్లు చెప్పుకోవటమో చేసేవాళ్ళు.
శివ సుబ్రమణ్యం తన చేతి సంచీ తీసుకుని నేరుగా కాలేజి లైబ్రరీ కి వెళ్ళేవాడు. లైబ్రయిన్ తొ మంచిగా ఉంటూ ఒక మూల కుర్చుని తనకి కావాల్సిన పుస్తకాలు చదువుకునే వాడు.
కాలం ఆగదు. నడుస్తూనే ఉంటుంది. అనేక మార్పులని తెస్తూ ఉంటుంది. దానికి సద్వినియోగం చేసుకోవటం లేదా వృధా చేసుకోవటం అనేది మాత్రం అచ్చంగా మన చేతుల్లోనే ఉంటుంది.
ప్రైవేట్ గా డిగ్రీ వ్రాసి మంచి మార్కులతో పూర్తి చేసిన సుబ్రమణ్యం అంతటితో ఆగలేదు.
UPSC పరిక్షల వైపు దృష్టి సారించాడు.
ఎవరి బలవంతం మీదో, మొక్కుబడి గానే, హోదా కోసమో, కాటగిరి లు వాడుకోవటం కోసమో ఆతను చదవలేదు.
అతనికి ఒక గొప్ప 'దృక్పదం' ఉంది ఒక 'లక్షం' ఉంది. అందుకే అతని కి విజయం లొంగిపోయింది.
*****Odisha రాష్ట్రం లొనీ బొలంగిర్ జిల్లా లో ప్రస్తుతం IPS అధికారి గా బాధ్యతలు నిర్వహిస్తున్న శ్రీ శివ సుబ్రహ్మణ్యం ఇప్పటికీ ఒక సాధారణం గా కనిపించే అసాధారణ వ్యక్తి.

ఈ ఉదయం అతనికి ఒక అభినందన ....

Tuesday 25 September 2018

మారుతీ రావు

మెయిన్ బాజారు నుండి ఒక సన్నటి వీదిలో పాతకాలం నాటి పెంకు ఇంటికి పెద్ద అక్షరాలతో “హరికా స్టూడియో ‘ అన్న ఒక బోర్డు ఉంది.
మండల కేంద్రం అయినా పొగాకు వ్యాపార ఆధారిత ప్రాంతం. ఒక మాదిరి టౌన్.
వరండా కి ఒక ఇనుప గ్రిల్లు ఉంది.
ఒక పక్కగా నీలం రంగు బాగ్ గ్రౌండ్ బోర్డు మరో రెండు పక్కలా చిక్కటి కర్టెన్లు అవసరాన్ని బట్టి వాడుకునే విధంగా ఉన్నాయి.
బయట గ్రిల్లు కి అమర్చిన చెక్క మీద ఉన్న కాలింగ్ బెల్ మోగించాడు ఆయన.
లోపల నుండి ఒక పాతికేళ్ళ అమ్మాయి వాకిలి కర్టెన్ తొలగించి వచ్చింది.
“గంగాధరం లేరండీ. హై స్కూల్ లో టెన్త్ పిల్లలకి పాస్ పోర్ట్ ఫోటో లు తీయటానికి వెళ్ళారు. మధ్యాహ్నం అవుతుంది అని చెప్పారు.”
నేను నీ కోసమే వచ్చానమ్మా.. “లావణ్య కదూ?”
తెలియని వ్యక్తి తన పేరు చెప్పటం అదీ తనకోసమే వచ్చానని చెప్పటం ఆమెని ఆశ్చర్య పరచింది.
‘రండి కూర్చోండి’ అంది దారి ఇస్తూ..
..
“మొన్న ఆదివారం మార్కెట్ లో నువ్వు పర్సు పారేసుకున్నట్లు ఉన్నావు.” అయన చేతి సంచీ లో నుండి ఒక వెల్వెట్ తో చేసి నగిషీలు అంటించిన ఒక చేతి పర్సు తీసి చూపించాడు.
“లేదండీ ఇది నా పర్సు కాదు. పైగా నాకు మార్కెట్ కి వెళ్ళే అవసరం లేదు. మీరు కరెక్ట్ చిరునామాకే వచ్చారా?”
ఈ లోగా లోపల ఉయ్యాల లో నుండి ఒక పసిబిడ్డ ఏడుపు వినిపించింది.
“కూతురా? ఎన్నో నెల? హారిక కదూ పేరు?”
లావణ్య లోపలి వెళ్తూ అతన్ని అనుమానంగా చూసింది.
పసిబిడ్డ ని ఎత్తుకుని ఏడుపు మాన్పిస్తూ బయటకి వచ్చింది. “అసలు మీకేం కావాలి అంది” అసహనంగా..
ఆతను అదేమీ పట్టించు కోకుండా పర్సు లోనుండి మడత పెట్టిన తెల్ల కాగితాలు తీసాడు.
“వీటిని చూడమ్మా. ఏమయినా గుర్తుకి వస్తుందేమో “
కాగితాలు చేతిలో కి తీసుకుంటూ నే ఆమె కి కాళ్ళు వణికాయి. నిలబడలేనట్టు ఆమె అక్కడే కూల బడి పోయింది.
‘మీరు? మీరు?” అంది.
“నేను రాకేశ్ వాళ్ళ తండ్రిని. నువ్వు రాకేశ్ అర్దరాత్రి దాటాక చాటింగ్ లో మాట్లాడుకున్న సంభాషణలు ఇంకో వంద పేజీలు ఉన్నాయి.”
లావణ్య బేలగా చూసింది.
“గతం గురించి పోస్ట్ మార్టం కోసం నేను రాలేదు. తెలిసీ తెలియని అడాలిసెన్స్ లో ఎదో జరిగిపోయింది. మీ మధ్య అంత బలమయిన నమ్మకం కాని ఓపిక గాని లేవు. ఇద్దరూ చెరో దారి అయ్యారు. నీకు హరిక పుట్టింది. మా వాడు కూడా త్వరలో తండ్రి అవబోతున్నాడు. మీ సంభాషణ అంతా ఆరోనెల గర్భిణి.. నా కోడలు చదివింది. ఒక్క సారి ఆలోచించు ఆమెకి ఎలా ఉంటుంది.”
అక్కడ మౌనం పరుచుకుంది.
“తప్పు మావాడి వద్దా ఉంది. వాడిని కూడా మందలిస్తాను. కాని దీనీ వల్ల ఎక్కువగా నష్ట పోయేది నీ జీవితమే.
అటునుండి మరో సారి నీకు ఫోన్ రాకుండా నేను చేస్తాను. నువ్వు ఏం చేస్తావో నాకు తెలీదు. మీ మధ్య ఎలాటి పలకరింపులు ఉండకూడదు.”
“గంగాధరం మంచి కుర్రాడు. అతన్ని దూరం చేసుకోకు.
అతనికి హైస్కూల్ ఫోటో ల పని చెప్పించింది నేనే.
ఏదయినా బ్యాంకు లో అప్పు ఇప్పిస్తాను. స్టూడియో అభివృద్ధి చేసుకోండి. చక్కగా ఆరోగ్యం గా బతకండి. ఇది నాకు నా కోడలికి నీకు మాత్రమె తెలుసు. .. ప్రస్తుతానికి” చివరి పదం గట్టిగా వత్తి చెప్పాడు.
ఆతను కుర్చీ లోనుండి లేచి “అర్ధం కానంత చిన్న పిల్లవి మాత్రం కాదనే నమ్మకం ఉంది. నీకు ఏదయినా సాయం కావలసి ఉంటె ఫోన్ చెయ్యి నా నెంబరు అందులో ఉంది.”
ఆతను బయటకి వస్తూ “నా పేరు మారుతీ రావు. గుర్తు ఉంచుకో”అన్నాడు.

Saturday 22 September 2018

castration

అదేంటో విచిత్రం. 
వెలుతురు లో ఇంటికి వెళ్దాం అనుకున్న రోజే ఆలస్యం అవుతుంది. 
ఆఫీసులోనే ఆరు దాటింది. రోడ్డు మీదికి వచ్చి బస్సు కోసం చూస్తూ ఉన్నాను. 
తాసిల్దారు ఆఫీసు వైపు వేగంగా వెళ్ళిన కారు అదే వేగం తో బయటకి వచ్చింది. 
కారు నడుపుతున్న వ్యక్తి కాకుండా రెండో మనిషి దిగి ఒంటరిగా నిలబడి ఉన్న నన్ను, “జానయ్య VRO గారు ఉండేది ఎక్కడ గంట క్రితమే ఆఫీసు నుండి వెళ్లి పోయాడట.” అని అడిగాడు. ఆడగటం లో మర్యాద ఉంది కాని అడిగిన వ్యక్తి గురించి అది లేక పోవటం గమనించాను. 
“శనివారం ఈ టైం దాకా ఆఫీసులో ఎవరు ఉంటారు? ఎర్లీ గానే వెళ్లి పోతారు.”
“మీరున్నారుగా?” అడిగాడు ఆతను.
లాజిక్కే...
“ఆతను ఉండేది పొదిలి అటగా .. మీరు ఎందాకా?” అన్నాడు మళ్ళీ
మార్కాపురం డ్రాపింగ్ కి వచ్చిన కార్లో సర్విస్ చెయ్యటం పరిచయమే.
“నేను ఒంగోలు వెళ్ళాలి”
“పొదిలి దాకా తీసుకు వెళ్తాం రండి.”
కార్లో ac ఎక్కువగా ఉంది. వెనక సీట్లో నేనూ ఒక్కడినే.
“మీరేం చేస్తారు?” డ్రైవింగ్ సీట్లో కుర్చుని ఉన్నఅతను అడిగాడు.
“ఇక్కడే మండల AE ని”
“మీకు జానయ్య VRO ఎక్కడ ఉంటాడో తెలీదా? “
“వృతి రీత్యా ముఖ పరిచయమే.. వివరాలు తెలీదు.”
“అతని కోసమే వచ్చాం” కార్లో ఎక్కించుకున్న వ్యక్తి చెప్పాడు. మద్యలో ఆతను అటెండ్ అయిన కాల్ ని బట్టి ముస్లిం అయిఉంటాడని గ్రహించాను. ఇద్దరూ మంచి వత్తిడి లో ఉన్నట్లు కొద్ది క్షణాల్లోనే గమనించాను.
“ఏదయినా రెవిన్యూ పాస్ బుక్ ల గొడవా?” ఉండబట్టలేక అడిగాను.
“కాదండీ .. మాది గుంటూరు” అన్నాడు డ్రైవింగ్ చేస్తున్న వ్యక్తి. వెనక్కి తిరిగి నన్ను గమనిస్తూ మీరు “వైశ్యులా ?” అన్నాడు. అట పట్టిద్దామనుకున్నాను కాని వాతావరణం అనుకూలంగా లేదు.
“కాదండీ.. మేము ..........” చెప్పాను.
“మేము కాపులం. మా పెద్దన్న కూతురు వివాహం ఉంది త్వరలో “ డ్రైవింగ్ సీట్లో నుండి రేర్ మిర్రర్ లో నన్ను గమనిస్తూ నాకు చెప్పొచ్చో లేదో అంచనా వేసుకుంటూ మొదలేట్టాడు.
“వారం క్రితమే ఎంగేజ్మెంట్ అయింది. హైదరాబాదు లో. కట్న కానుకలు ఇచ్చి పుచ్చుకోవటం పూర్తి అయింది.”
వాళ్ళు చెబుతున్న విషయాలకి ఒకదానికి ఒకటి పొంతన లేదు. అయోమయంగా వినసాగాను.
“ఈ జానయ్య రెండో కొడుకు రవితేజ అట.. అమ్మాయితో ఇంటర్ చదివాడు”
కారులో ఒక మౌనపు విస్పోటనం జరిగింది. నాకు విషయం అర్ధం అవసాగింది.
“మేజర్ వే కదా వచ్చేసేయ్. sp దగ్గరకి వెళ్దాం. అని ఫోన్ చేస్తున్నాడు.” అతని గొంతు జీరగా అయిపొయింది.
తర్వాత వాక్యాలు ఆతను అల్లుకుంటుంటే... వద్దన్నట్లు సైగ చేసాను.
“అర్ధం అయింది. నేనూ ఒక తండ్రినే..”
కారు ఒక పక్కగా ఆపించి దిగాను. నాలుగయిదు ఫోన్ కాల్స్ చేసాక మళ్ళీ ఎక్కాను.
“రాసుకోండి.. అతని అడ్రెస్స్, బస్స్టాండ్ దాటాక చర్చి ఉంది. ఎదురుగా సిమెంట్ రోడ్డు లో వెళ్తే హాస్టల్ ఉంటుంది. అక్కడి నుండి మూడో అడ్డరోడ్డు లో నాలుగో ఇల్లు. మొత్తం నలుగురు కొడుకులు. పోయిన ఏడాది ACB ట్రాప్ నుండి తప్పించుకున్నాడు. స్వగ్రామం _________ ఇది. ఫోన్ నెంబరు ఇది. నా మిత్రుడు AMC చైర్మన్ తో మాట్లాడాను. వాళ్ళ ఊరే. ఆయన నెంబరు ఇది. పోలిస్ పర్సన్ సాయం కావాలంటే అడగండి. నా నెంబరు ఇది. కారు డిక్కీ పెద్దదేగా మూట కట్టి ఇందులో వేసుకుని వెళ్ళండి. అన్నట్లు నాకు తెలిసిన మంచి పశువుల డాక్టర్ ఉన్నారు. కావాలంటే ఆయన నెంబరు ఇస్తాను.” 



Friday 21 September 2018

ఒక ప్రేమ కధ

MBA చదువుతున్న కుమార్తె ఆ సాయంత్రం మొదట గా తల్లి తో “శివ” గురించి ప్రస్తావించింది.
తల్లి ఇలాటిది ఎదో జరుగుతుందని నెల రోజులుగా మధన పడుతూనే ఉంది.
వయసు లో కుమార్తె మరొక ఆకర్షణ లో ఉన్నప్పుడు తొలిసారిగా గుర్తించ గలిగేది ఇంట్లో తల్లి మాత్రమే....
తల్లి కేకలు వేసింది. తర్వాత ఏడ్చింది.
ఆ రాత్రి భర్త తో చెప్పింది. ఆతను ఏమీ మాట్లాడలేదు. నిద్ర పోనూ లేదు.
మర్నాడు కుమార్తెని ఇరవై కిలోమీటర్లు దూరం లో ఉన్న గుడికి తీసుకెళ్ళాడు.
కొండమీద ఉన్న ఆంజనేయుని మెట్లు దారి లో ఒక చెట్టు కింద కూర్చున్నాక “ఇప్పడు చెప్పమ్మా? శివ ఎవరు?” అన్నాడు. అది మాట్లాడటం కోసమే తనను అక్కడికి తీసుకు వచ్చాడని అర్ధం అయి తనేం చెప్పాలో త్రోవ పొడుగునా రిహార్సిల్స్ వేసుకుంటూ ఉంది.
“నాన్నా .. మా MBA క్లాస్మేట్ .. మంచి అబ్బాయి. క్రమశిక్షణ తో ఉంటాడు. జీవితం పట్ల మంచి అవగాహన ఉన్న వాడు. మేమిద్దరం మాట్లాడుకుంటూ ఉంటాం. ఇప్పటి వరకు తొమ్మిదో తరగతి పిల్లల్లాగా ‘ఐ లవ్ యు’ లాటి చెత్త చెప్పు కోలేదు. అతను నాకు నచ్చాడు. మీ ఇద్దరితో చెప్పాలని అనిపించింది.”
తండ్రి కి ఏమనాలో అర్ధం కాలేదు. తన బిడ్డ తప్పుగా మాట్లాడటం లేదని అర్ధం అయింది.
“నీకో చెల్లెలు ఉంది. మర్చి పోకు. వేరే కులం అబ్బాయి తో పెళ్లి చేసే దైర్యం నాకు లేదు. ఇలాటి ఆకర్షణలు అన్నీ మామూలే. నీకేం కావాలో నాక్కూడా కొంత తెలుసు. నీ సమ్మతి తోనే నీ పెళ్లి జరుగుతుంది. శివ ని మొదట్లోనే తుడిచెయ్యి. నువ్వు కాలేజి కి వెళ్ళకు. అతనితో మాట్లాడకు. మరో కాలేజ్ లో అడ్మిషన్ తీసుకుంటాను. మళ్ళీ మన మధ్య అతని గురించిన చర్చ నేనూ తెచ్చినప్పుడే మొదలవ్వాలి”
చాలా సేపు ఇద్దరి మధ్య స్నేహపూర్వక మాటల తర్వాత రాజ్య లక్ష్మి తండ్రి కి తన అభిప్రాయం చెప్పింది.
“అలాగే నాన్నా.. మీరు చెప్పినట్లుగానే చేస్తాను. నాకు పెళ్లి ప్రయత్నాలు చెయ్యకండి. ఒక్కటి మాత్రం నిజం. మీ సమ్మతి లేకుండా నేనూ ఎటువంటి నిర్ణయం తీసుకొను.”
అంతే.... ఇద్దరు వ్యక్తులు బిజినెస్ గురించి మాట్లాడుకున్నట్లు వారిద్దరి మద్య సంభాషణ నడిచింది.
తండ్రి చూస్తుండగానే సెల్ ఫోన్ లో అతని నెంబరు తొలిగించి మొబైల్ తండ్రికి ఇచ్చింది. “నాకో బేసిక్ ఫోన్ ఇవ్వండి చాలు.”
**
రాజ్య లక్ష్మి MBA మానేసి గ్రూప్ ఎగ్జామ్స్ కి ప్రిపేర్ అవటం మొదలెట్టింది.
తన ఎబిలిటీస్ పెంచుకోటానికి సహాయపడే పరిక్షలు అటెండ్ చెయ్యటం మొదలెట్టింది.
తండ్రి ఆమె కి పెళ్లి ప్రయత్నాలు చేసే సాహసం చెయ్యలేక పోయాడు.
రెండో అమ్మాయి పెళ్లి దగ్గరి చుట్టరికం లో చేసాడు.
రెండేళ్ళు గడిచి పోయాయి. రాజ్యలక్ష్మి కి మూడు బ్యాంకు ఉద్యోగాలు వచ్చాయి.
తండ్రి ఈ కాలం లో ఎవరికీ చెప్పకుండా చేసిన పని ‘శివ’ గురించి వివరాలు సేకరించడం.
మంచి కుటుంభం. భాద్యత గల పెద్ద కొడుకు. పల్లె లో ఉన్నంత కాలం తండ్రి తో పాటు పౌల్ట్రీ పని చూసుకుంటాడు.
ఇద్దరు పెళ్లి కావాల్సిన చెల్లెళ్ళు. MBA పూర్తి కాగానే ICICI బ్యాంకు లో అధికారి గా చేరాడు. ఇంకా మంచి స్థితి కోసం ప్రయత్నం చేస్తూ ఉన్నాడు.
**
సింపుల్ గా వివాహం చేసిన తండ్రి కూతురుకి అల్లుడుకి హైదరాబాదు లో ఒక ఫ్లాట్ కొనిచ్చాడు.
ఆరేళ్ళు గడిచాయి. ఇద్దరు ముత్యాల్లాంటి పిల్లలు.
ఇద్దరు తాతలు మనమరాళ్ళ ని పెంచే విషయం లో గొడవ పడటం మొదలయ్యింది.
<<<< పేర్లు మార్చి వ్రాసిన ఒక విజయవంతమయిన ప్రేమ కధ ఇది. ఆ అమ్మాయి నన్ను 'బాబాయ్' అని పిలుస్తుంది. తనకి పెళ్లి కాక ముందు నుండి fb లో పరిచయం. మొన్న రాత్రి మిర్యాలగూడ విషయం మాట్లాడుతుంటే హటాత్తు గా బాబాయ్ మీకో విషయం చెప్పాలి అంటూ తమ ప్రేమ కధ గురించి చెప్పింది. దంపతులకి వారిద్దరి పిల్లలకి శుభ కామనలు. అన్న గారికి (అమ్మాయి తండ్రి) నమస్కారాలు. (వివరాలు అడగవద్దు).>>>>
మీరెవరయినా మీ పరిధి లో మంచి ముగింపు ఉన్నవాస్తవ ప్రేమ కధ వ్రాస్తే సంతోషిస్తాను.
#good_parenting

www.susri.home.blog

  అందరికీ నమస్తే 66o పోస్టులు పైగా వ్రాసిన ఈ బ్లాగ్ లోని నా పోస్ట్ లలో  చాలా అచ్చుతప్పులు ఉండటం గమనించాను.  వాటన్నిటినీ ఎడిట్ చేస్తూ, modify...