పాతిక సీటు

బస్సులో 55 రూపాయల టికెట్ కి స్వైపింగ్ గాని, చెక్ గాని స్వీకరించక పోవటాన్ని ఖండిస్తుంటే... మరో నలుగురు నిలబడి ప్రయాణం చేస్తున్న బాదితులు  ప్రోగయ్యారు.  అప్పటికప్పుడు ఒక యూనియగా తయారయ్యాము.  

ఉద్యమం తీవ్ర రూపం దాల్చింది. తాత్కాలిక ప్రసిడెంటు గా 3-2 ఓట్లతో విజయం సాధించాను.

కొత్త 2000 నోటు లాగా నాజూగ్గా మొదలెట్టి, ఆదివారం చాపలు అమ్మే అవ్వ చేతి సంచిలో మిగిలి పోయిన పాత అయిదొందల నోటు లాగా తయారయ్యి, వాదిస్తూ ఉంటే.. బస్సులో ఒక సీటు ఖాళీ అయింది.

యూనియన్ ‘నిభందనలని’ తుంగలో  తొక్కి, ఒలెంపిక్స్ ఆటగాడిలా నేర్పుగా బాగ్ సీట్లో కి విసిరి,  నైస్ గా సీట్లో

కూర్చున్నాను. మిగిలిన సబ్యులు రోషం గా  చూసి నట్టు ఉన్నారు. మా యూనియన్ వీగి పోయింది..

పక్కనే ఉన్న ప్రయాణీకుడు మిగిల్చిన  అర సీట్లో అమాయకంగా కూర్చిని మాటల్లో దించాను, మరో పాతిక సీటు సంపాదించాలని ఆశ “మాస్టారూ పిల్ల లెంతమంది?”

“ముగ్గురు.” అన్నాడు. మన లాగే కష్టజీవి అనమాట.

“ఏం చేస్తున్నారు?”

పెద్దోడు, యాక్సిస్ బాంక్, రెండో అమ్మాయి, బంక్ ఆఫ్ బరోడా, మూడోవాడు, ఆంద్రాబాంకు “

“వార్ని బాంకు ఉద్యోగాలన్నీ టోకున కొన్నాడా అనుకుంటుంటే”

అతనే  పూర్తి చేశాడు. “ ఏ‌టి‌ఎం ల దగ్గర క్యూ లో నిలబడి ఉన్నారు. వాళ్ళకి అన్నాలు తీసుకెళుతున్నా” అని రెండు చేతుల్తో గవ్వలు ఊపినట్లు భళ్ళున నవ్వాడు.

మన అర లో   ‘పాతిక సీటు’  అప్పటికే నోక్కెశాడు.