నివాళి

ప్రతి ఆదివారం చర్చి కాంపౌండ్ వాల్ అనుకోని ఉన్న సమాడుల వద్దకి

అతను క్రమం తప్పకుండా అక్కడికి వస్తాడు.

ఖరీడయిన పూల గుచ్చం ఎప్పుడు ఉంచే సమాది మీద ఉంచి మోకాళ్ళ మీద కూర్చుని మౌనంగా ప్రార్ధిస్తాడు కొద్ది నిమిషాలకే తట్టుకోలేని దుఖం అతన్ని చుట్టుముడుతుంది.

చేతుల్లో ముఖం దాచుకుని పెద్దగా ఏడుస్తాడు.

పాపం ఎప్పుడు కుదుట పడతాడో ఎప్పుడు ఇంటికి వెళతాడో ఎవరికి తెలీదు.

**

చాలా కాలంగా గమనిస్తూ ఉన్న డేవిడ్ ఈ ఆదివారం అతను బయటకి వచ్చే దాకా ఓపిగ్గా ఎదురు చూశాడు. ధూఖాన్ని దిగమింగుకుని కాంపౌండ్ దాటి బయటకి వస్తున్న అతన్ని పలకరించాడు.

"జనన మరణాలు సహజం."

అతను నెమ్మదిగా తల ఉపాడు. ముఖాన్ని రెండు చేతులతో గట్టిగా రుద్దుకున్నాడు.

గట్టిగా ఊపిరి పీల్చి వదిలాడు.

"నీకు తెలుసా ఆ సమాది ఎవరిదో?" సన్నగా అడిగాడు డేవిడ్ ని.

" ఊహూ.. మీ బార్య?/కుమార్తె? .. సారి ఊహించలేను.మీరే చెప్పండి"

" మా ఆవిడ మొదటి బర్త ది " చెప్పాడతను.

అతని వేదనలో అర్ధం ఉంది.

have a wonderful Sunday :)