బిక్ష పాత్ర

జీవితం మనకు అవసరం అయినవి ఇస్తుంది.
కానీ అవసరాన్ని మించి మనం అడుగుతూ ఉంటాం.
అప్పుడు నిజమయిన అవసరం మరుగునపడుతుంది. 
ఆశ అనేది ముందుకు వస్తుంది. ఆశ కి అంతులేదు.
మనకి జీవితం ఇచ్చిన దాని పట్ల స్పృహ ఉంటే మన ఆనందం అక్కడే ఉంటుంది.

ఒక రోజు.... రోజు మాదిరిగానే రాజు గారు ఉద్యానవనానికి వచ్చాడు. ..
సాయంత్రం ఉల్లాసంగా ఉన్నాడు. గాలి స్వచ్చంగా ఉంది.
వాతావరణం ఆహ్లాదంగా ఉంది. మందీ మార్బలం లేకుండా ఒంటరిగా వచ్చాడు.

ఒక బిక్షగాడు ఎప్పటి నుండో రాజు గారి దర్శనం చేసుకోవాలని అనేక ప్రయత్నాలు చేసి ఆరోజు ఆయన అంతః పురానికి తిగిరి వెళ్ళే త్రోవలో కాచుకుని ఉన్నాడు. రాజుగారు విలాసంగా నడుచుకుంటూ వస్తుంటే.. బిక్షగాడు ఎదురు వెళ్ళాడు.

“రాజా ఎన్నాళ్ల నుండో మీ దర్శన భాగ్యం కోసం ఎదురుచూస్తున్నాను. మిమ్మల్ని బిక్ష అడగాలన్నది నా కోరిక”

రాజు గారు ఉల్లాసంగా ఉన్నారు. “ఈ మాత్రం దానికి ఇంత శ్రమ పడ్డావా? ఏం కావాలో అడుగు” అన్నాడు.

బిక్షగాడు తన వద్ద నున్న చిన్న పాత్ర ని చూపించి “దీని నిండుగా ఏమిచ్చినా తీసుకుంటాను” అన్నాడు.

రాజు గారు ‘ ముత్యాల తో ఇతని బొచ్చ నింపండి” అని చెప్పాడు.

మంత్రి గారు ముత్యాలు తప్పించి ఆ పాత్ర లో పోసాడు. .
ఆశ్చర్యం అవి బొచ్చ లో అదృశ్యం అయి పోయాయి.

రాజు, మంత్రీ ఇద్దరు ఆశ్చర్య పోయారు. ...
బస్తాతో బంగారు, వెండి నాణేలు తెప్పించారు.
బిక్ష పాత్ర లో పొసేకోంది అవి మాయం అయిపోసాగాయి.

రాజు అదిరి పోయాడు. ”నువ్వు బిచ్చగాడివా? మాయావి వా?” అన్నాడు అనుమానంగా

దానికా బిక్షగాడు.” అయ్యా నేను మామూలు బిక్షగాడినే. కనీసం బిక్షా పాత్ర కొనుక్కోలేని బిక్షగాడిని. ఒక రోజు శ్మశానం నుండి వస్తూ ఉంటే నా కాలికి మనిషి పుర్రె తగిలింది. దాన్ని శుభ్రం చేసి మెరుగు పెట్టి బిక్ష పాత్ర గా వాడు కుంటున్నాను. మనిషి పుర్రె కదా? ఇదెప్పుడూ సంతృప్తి పడలేదు. ఇక లాభం లేదని మీ దగ్గరకి వచ్చాను.”