అదేంటో విచిత్రం.
వెలుతురు లో ఇంటికి వెళ్దాం అనుకున్న రోజే ఆలస్యం అవుతుంది.
ఆఫీసులోనే ఆరు దాటింది. రోడ్డు మీదికి వచ్చి బస్సు కోసం చూస్తూ ఉన్నాను.
తాసిల్దారు ఆఫీసు వైపు వేగంగా వెళ్ళిన కారు అదే వేగం తో బయటకి వచ్చింది.
కారు నడుపుతున్న వ్యక్తి కాకుండా రెండో మనిషి దిగి ఒంటరిగా నిలబడి ఉన్న నన్ను, “జానయ్య VRO గారు ఉండేది ఎక్కడ గంట క్రితమే ఆఫీసు నుండి వెళ్లి పోయాడట.” అని అడిగాడు. ఆడగటం లో మర్యాద ఉంది కాని అడిగిన వ్యక్తి గురించి అది లేక పోవటం గమనించాను.
“శనివారం ఈ టైం దాకా ఆఫీసులో ఎవరు ఉంటారు? ఎర్లీ గానే వెళ్లి పోతారు.”
“మీరున్నారుగా?” అడిగాడు ఆతను.
లాజిక్కే...
“ఆతను ఉండేది పొదిలి అటగా .. మీరు ఎందాకా?” అన్నాడు మళ్ళీ
మార్కాపురం డ్రాపింగ్ కి వచ్చిన కార్లో సర్విస్ చెయ్యటం పరిచయమే.
“నేను ఒంగోలు వెళ్ళాలి”
“పొదిలి దాకా తీసుకు వెళ్తాం రండి.”
కార్లో ac ఎక్కువగా ఉంది. వెనక సీట్లో నేనూ ఒక్కడినే.
“మీరేం చేస్తారు?” డ్రైవింగ్ సీట్లో కుర్చుని ఉన్నఅతను అడిగాడు.
“ఇక్కడే మండల AE ని”
“మీకు జానయ్య VRO ఎక్కడ ఉంటాడో తెలీదా? “
“వృతి రీత్యా ముఖ పరిచయమే.. వివరాలు తెలీదు.”
“అతని కోసమే వచ్చాం” కార్లో ఎక్కించుకున్న వ్యక్తి చెప్పాడు. మద్యలో ఆతను అటెండ్ అయిన కాల్ ని బట్టి ముస్లిం అయిఉంటాడని గ్రహించాను. ఇద్దరూ మంచి వత్తిడి లో ఉన్నట్లు కొద్ది క్షణాల్లోనే గమనించాను.
“ఏదయినా రెవిన్యూ పాస్ బుక్ ల గొడవా?” ఉండబట్టలేక అడిగాను.
“కాదండీ .. మాది గుంటూరు” అన్నాడు డ్రైవింగ్ చేస్తున్న వ్యక్తి. వెనక్కి తిరిగి నన్ను గమనిస్తూ మీరు “వైశ్యులా ?” అన్నాడు. అట పట్టిద్దామనుకున్నాను కాని వాతావరణం అనుకూలంగా లేదు.
“కాదండీ.. మేము ..........” చెప్పాను.
“మేము కాపులం. మా పెద్దన్న కూతురు వివాహం ఉంది త్వరలో “ డ్రైవింగ్ సీట్లో నుండి రేర్ మిర్రర్ లో నన్ను గమనిస్తూ నాకు చెప్పొచ్చో లేదో అంచనా వేసుకుంటూ మొదలేట్టాడు.
“వారం క్రితమే ఎంగేజ్మెంట్ అయింది. హైదరాబాదు లో. కట్న కానుకలు ఇచ్చి పుచ్చుకోవటం పూర్తి అయింది.”
వాళ్ళు చెబుతున్న విషయాలకి ఒకదానికి ఒకటి పొంతన లేదు. అయోమయంగా వినసాగాను.
“ఈ జానయ్య రెండో కొడుకు రవితేజ అట.. అమ్మాయితో ఇంటర్ చదివాడు”
కారులో ఒక మౌనపు విస్పోటనం జరిగింది. నాకు విషయం అర్ధం అవసాగింది.
“మేజర్ వే కదా వచ్చేసేయ్. sp దగ్గరకి వెళ్దాం. అని ఫోన్ చేస్తున్నాడు.” అతని గొంతు జీరగా అయిపొయింది.
తర్వాత వాక్యాలు ఆతను అల్లుకుంటుంటే... వద్దన్నట్లు సైగ చేసాను.
“అర్ధం అయింది. నేనూ ఒక తండ్రినే..”
కారు ఒక పక్కగా ఆపించి దిగాను. నాలుగయిదు ఫోన్ కాల్స్ చేసాక మళ్ళీ ఎక్కాను.
“రాసుకోండి.. అతని అడ్రెస్స్, బస్స్టాండ్ దాటాక చర్చి ఉంది. ఎదురుగా సిమెంట్ రోడ్డు లో వెళ్తే హాస్టల్ ఉంటుంది. అక్కడి నుండి మూడో అడ్డరోడ్డు లో నాలుగో ఇల్లు. మొత్తం నలుగురు కొడుకులు. పోయిన ఏడాది ACB ట్రాప్ నుండి తప్పించుకున్నాడు. స్వగ్రామం _________ ఇది. ఫోన్ నెంబరు ఇది. నా మిత్రుడు AMC చైర్మన్ తో మాట్లాడాను. వాళ్ళ ఊరే. ఆయన నెంబరు ఇది. పోలిస్ పర్సన్ సాయం కావాలంటే అడగండి. నా నెంబరు ఇది. కారు డిక్కీ పెద్దదేగా మూట కట్టి ఇందులో వేసుకుని వెళ్ళండి. అన్నట్లు నాకు తెలిసిన మంచి పశువుల డాక్టర్ ఉన్నారు. కావాలంటే ఆయన నెంబరు ఇస్తాను.”
వెలుతురు లో ఇంటికి వెళ్దాం అనుకున్న రోజే ఆలస్యం అవుతుంది.
ఆఫీసులోనే ఆరు దాటింది. రోడ్డు మీదికి వచ్చి బస్సు కోసం చూస్తూ ఉన్నాను.
తాసిల్దారు ఆఫీసు వైపు వేగంగా వెళ్ళిన కారు అదే వేగం తో బయటకి వచ్చింది.
కారు నడుపుతున్న వ్యక్తి కాకుండా రెండో మనిషి దిగి ఒంటరిగా నిలబడి ఉన్న నన్ను, “జానయ్య VRO గారు ఉండేది ఎక్కడ గంట క్రితమే ఆఫీసు నుండి వెళ్లి పోయాడట.” అని అడిగాడు. ఆడగటం లో మర్యాద ఉంది కాని అడిగిన వ్యక్తి గురించి అది లేక పోవటం గమనించాను.
“శనివారం ఈ టైం దాకా ఆఫీసులో ఎవరు ఉంటారు? ఎర్లీ గానే వెళ్లి పోతారు.”
“మీరున్నారుగా?” అడిగాడు ఆతను.
లాజిక్కే...
“ఆతను ఉండేది పొదిలి అటగా .. మీరు ఎందాకా?” అన్నాడు మళ్ళీ
మార్కాపురం డ్రాపింగ్ కి వచ్చిన కార్లో సర్విస్ చెయ్యటం పరిచయమే.
“నేను ఒంగోలు వెళ్ళాలి”
“పొదిలి దాకా తీసుకు వెళ్తాం రండి.”
కార్లో ac ఎక్కువగా ఉంది. వెనక సీట్లో నేనూ ఒక్కడినే.
“మీరేం చేస్తారు?” డ్రైవింగ్ సీట్లో కుర్చుని ఉన్నఅతను అడిగాడు.
“ఇక్కడే మండల AE ని”
“మీకు జానయ్య VRO ఎక్కడ ఉంటాడో తెలీదా? “
“వృతి రీత్యా ముఖ పరిచయమే.. వివరాలు తెలీదు.”
“అతని కోసమే వచ్చాం” కార్లో ఎక్కించుకున్న వ్యక్తి చెప్పాడు. మద్యలో ఆతను అటెండ్ అయిన కాల్ ని బట్టి ముస్లిం అయిఉంటాడని గ్రహించాను. ఇద్దరూ మంచి వత్తిడి లో ఉన్నట్లు కొద్ది క్షణాల్లోనే గమనించాను.
“ఏదయినా రెవిన్యూ పాస్ బుక్ ల గొడవా?” ఉండబట్టలేక అడిగాను.
“కాదండీ .. మాది గుంటూరు” అన్నాడు డ్రైవింగ్ చేస్తున్న వ్యక్తి. వెనక్కి తిరిగి నన్ను గమనిస్తూ మీరు “వైశ్యులా ?” అన్నాడు. అట పట్టిద్దామనుకున్నాను కాని వాతావరణం అనుకూలంగా లేదు.
“కాదండీ.. మేము ..........” చెప్పాను.
“మేము కాపులం. మా పెద్దన్న కూతురు వివాహం ఉంది త్వరలో “ డ్రైవింగ్ సీట్లో నుండి రేర్ మిర్రర్ లో నన్ను గమనిస్తూ నాకు చెప్పొచ్చో లేదో అంచనా వేసుకుంటూ మొదలేట్టాడు.
“వారం క్రితమే ఎంగేజ్మెంట్ అయింది. హైదరాబాదు లో. కట్న కానుకలు ఇచ్చి పుచ్చుకోవటం పూర్తి అయింది.”
వాళ్ళు చెబుతున్న విషయాలకి ఒకదానికి ఒకటి పొంతన లేదు. అయోమయంగా వినసాగాను.
“ఈ జానయ్య రెండో కొడుకు రవితేజ అట.. అమ్మాయితో ఇంటర్ చదివాడు”
కారులో ఒక మౌనపు విస్పోటనం జరిగింది. నాకు విషయం అర్ధం అవసాగింది.
“మేజర్ వే కదా వచ్చేసేయ్. sp దగ్గరకి వెళ్దాం. అని ఫోన్ చేస్తున్నాడు.” అతని గొంతు జీరగా అయిపొయింది.
తర్వాత వాక్యాలు ఆతను అల్లుకుంటుంటే... వద్దన్నట్లు సైగ చేసాను.
“అర్ధం అయింది. నేనూ ఒక తండ్రినే..”
కారు ఒక పక్కగా ఆపించి దిగాను. నాలుగయిదు ఫోన్ కాల్స్ చేసాక మళ్ళీ ఎక్కాను.
“రాసుకోండి.. అతని అడ్రెస్స్, బస్స్టాండ్ దాటాక చర్చి ఉంది. ఎదురుగా సిమెంట్ రోడ్డు లో వెళ్తే హాస్టల్ ఉంటుంది. అక్కడి నుండి మూడో అడ్డరోడ్డు లో నాలుగో ఇల్లు. మొత్తం నలుగురు కొడుకులు. పోయిన ఏడాది ACB ట్రాప్ నుండి తప్పించుకున్నాడు. స్వగ్రామం _________ ఇది. ఫోన్ నెంబరు ఇది. నా మిత్రుడు AMC చైర్మన్ తో మాట్లాడాను. వాళ్ళ ఊరే. ఆయన నెంబరు ఇది. పోలిస్ పర్సన్ సాయం కావాలంటే అడగండి. నా నెంబరు ఇది. కారు డిక్కీ పెద్దదేగా మూట కట్టి ఇందులో వేసుకుని వెళ్ళండి. అన్నట్లు నాకు తెలిసిన మంచి పశువుల డాక్టర్ ఉన్నారు. కావాలంటే ఆయన నెంబరు ఇస్తాను.”
No comments:
Post a Comment