నాన్నా తప్పు చేశాను

ఒక పలచటి చక్క మీద మూడు సన్నని సీలలు త్రిబుజాకారం లో దిగ్గోట్టి,, రెండిటికి సిల్క్ వైరు ముక్కలు కలిపి టార్చి లైట్ లో త్రెడ్స్ ఉన్న బల్బు తీసుకుని రెండు సీలల మద్య తిప్పి హోల్డర్ లాగా చేయటం, సైకిల్ ట్యూబ్ లోకి బెటరీలు ఎక్కించి వాటిని కూడా రెండు రెండు అంగుళాల సీలల మద్య జాగర్తగా కూర్చో పెట్టి రెండువైపులా చీలలకి సిల్క్ వైరు చుట్టి వాటిని బెండ కాయ స్విచ్ లకి బిగించి లైట్ ఆన్/ఆఫ్ చేయటం నాకు ఎల్వా ఎడిసన్ కన్నా ఎక్కువ సంతోషాన్ని ఇచ్చేది.
అప్పట్లో నా జర్మన్ సిల్వర్ స్కూల్ బాక్స్ లో అనేక పరిశోదనల కి కావల్సిన ముడి పదార్ధాలు ఉండేవి. బహుశా ఏడో తరగతి అనుకుంటాను. మద్దిపాడు కడియాల యానాదయ్య గవర్నమెంటు జూనియర్ కాలేజీ (అప్పటికి హై స్కూల్ మాత్రమే) లో చదువుతుండే వాడిని. వరసగా కామన్ వరండా ఉండే జాయింట్ పెంకుటింట్లో ఒక పోర్షన్ లో ఉండేవాళ్లం. పక్క పోర్షన్ లో సుధాకర్ అని ఒక కార్పెటర్ కుర్రాడు ఉండేవాడు. వాళ్ళ స్వంత ఇల్లు అది. అతని వద్ద నేర్చుకున్నాను ఈ విద్య.
ఎక్కడి ఎక్కడి నుందో వైరు ముక్కలు, సన్నటి బల్బులు, పారవేసిన బాటరీలు (ఎండలో ఉంచి సీరీస్ లో కలిపేవాడిని) బెండ కాయ స్విచ్ లు, ప్లగ్ లు లాటి నానా చెత్త నా ప్రయోగశాలలో ఉండేవి. స్కూల్ వదిలాక ఇదే పని. రక రకాలుగా ప్రయత్నాలు చెయ్యటం. స్విచ్ వేస్తే కొన్ని ఆపితే కొన్ని వెలిగేలా చెయ్యటం.. ప్రయోగ ఫలితాలు గ్రంధస్థం :D చెయ్యటం బలే సరదాగా ఉండేది.
***
ఒక రోజు, ఆరు బయట నులక మంచం మీద బొంత వేసుకుని, నిండా దుప్పటి కప్పుకుని నిద్ర మొదలెట్టపోతున్నాను..

పొట్టి ఆంజనేయులు వచ్చాడు. వచ్చీ రావటం తోటే
"పంతులూ బయటకి రా “ అన్నాడు మా నాన్న ని.

అతని మొరటు పిలుపుకి నా పై ప్రాణాలు పైనే పోయాయి.

మా నాన్న ఇంట్లో నుండి కంగారుగా బయటకి వచ్చాడు.
పొట్టి ఆంజనేయులు లుంగీ మడిచి నిలబడ్డ విదానం, అమర్యాదగా మాట్లాడే విధానం దుప్పటి నుండి చూస్తున్న నాకు వణుకు పుట్టిస్తుంది.

“మా కొత్త ఇంట్లో కరెంటు బిగిస్తున్నారు. పంచలో బొర్ల్ద్ మీద బిగించిన జెరో బల్బు కలర్ ది మీ కొడుకు తెచ్చాడు. అది పట్టుకు రా” అన్నాడు. నాకు నిక్కర్ తడిచి పోయింది.

మా నాన్న అసలే పిరికి వాడు. “ఏం బల్బు? మావాడు తేవటం ఏమిటి?” అన్నాడు కంగారుగా.

ఈ రోజంతా మీ వాడు మా ఇంటి వద్దనే తఛట్లాడాడంట. కొత్త బల్బులు బిగిస్తుంటే “ఇవి బాటరీలకి వెలుగుతాయా?” అని పనోళ్లని అడిగాడంట. వెలగవు అని చెబితే ‘ఎందుకు వెలగవు’ అని అడిగాడంట. వాళ్ళు వెళ్ళి పోయాక ఇప్పుడు చూస్తే పంచలో కలర్ బల్బు లేదు. మీ వాడే తీసి ఉంటాడు.”

నా మీద అదేదో పిడుగు ఉంటుందటగా అది పడితే బాగుండు అనిపించింది.
కానీ అలాటిది ఏమి జరగలేదు.

ఇలాటి క్లిష్ట పరిస్థితిని హాండిల్ చెయ్యటం మా అమ్మ కే సాధ్యం.

“ఆంజనేయులు అన్నా .. పిల్లాడు నిద్ర పోయాడు. మా పిల్లాడు అలాటి వాడు కాదు. ఒకవేళ అలా చేసినా అబద్దం చెప్పే అలవాటు లేదు. ఉదయం వాడు లేవగానే అడిగి విషయం చెబుతాం. మీరు వెళ్ళండి” అంది.

“విషయం చెప్పేది ఏమి లేదు. రేపు బల్బు ఇవ్వాల్సిందే. మీవాడు దొంగతనం చెయ్యటం చూసిన వాళ్ళు ఉన్నారు.”

“దొంగతనం” అన్న మాట నా గురించి మా నాన్న విన్నందుకు అక్కడి కక్కడే ప్రాణం పోవాల్సింది. దేవుడు మనం అడిగినది ఏదీ ఇవ్వడు.

పొట్టి ఆంజనేయులు ని పంపించాక మా అమ్మా నాన్నా ఇంట్లోకి వెళ్లారు.
ఆ రాత్రి నా పుస్తకాల బాక్స్ లో నా పరిశోదనా సామాగ్రి అంతా వెతికి ఉంటారు. చెవులు రిక్కించి వింటూ ఉండిపోయాను.

నేను కోరుకున్నట్లు నాకు మరణము రాలేదు.
మా అమ్మా నాన్నకి ఆ బల్బు దొరకనూ లేదు...

ఆ రాత్రి ఎప్పుడు నిద్ర పోయానో తెలీదు.
ఉదయం నిద్ర లేచిన కొద్ది సేపటికి రాత్రి గుర్తొచ్చింది.
అమ్మా నాన్న నన్నేమి అడగలేదు. నాన్న ముఖం అవమాన భారం తో ఉంది.
అమ్మ ముభావం గా ఉంది.
..
అగ్ని పర్వతం పేలితే బావుండేది. పేల లేదు.
నన్ను ఎగరేసి తంతే బావుండేది.
మూల న ఉన్న పొట్టు బస్తా మీద వేసి, జొన్న దంట్లు తీసుకుని వీపు చీలిందాకా కొడితే బావుండేది

ఊహూ. అలా జరగలేదు.
వాళ్ళిదరి నిర్లిప్తత నన్ను కాల్చేస్తుంది.
బొగ్గుల కుంపటి లో ఎర్రగా ఉన్న నిప్పులు మింగేద్దామని పించిది.
హోమ్ వర్కు లు చేసుకున్నాను. చిన్న ఇత్తడి చెంబు లో నీళ్ళు తీసుకుని ఊరి చివరికి వెళ్ళి వచ్చాను. బోరింగ్ వద్ద నీళ్ళ బకెట్ నింపుకుని స్నానం చేశాను.

స్కూల్ కి రెడీ అయ్యాను. అమ్మ ఏమి పెట్టిందో కానీ తినేశాను. లేచి కూర్చున్న పీట గోడ వారగా పెట్టాను. అద్దం లో చూస్తూ తల దువ్వు కున్నాను.
..
సంచి తగిలించుకుని స్కూల్ కి వెళ్తుంటే అమ్మ “ఒరేయ్ వాసు “ అంది.

అప్పుడయినా తంతుందేమో అని ఆశగా వెనక్కి తిరిగాను.
నాన్న వద్దన్నట్లు అమ్మతో కళ్ల సైగ చేశాడు.
ఆమె మౌనం గా ఉండి పోయింది. నేను హవాయి చెప్పులు వేసుకుని బయలు దేరాను.

మధ్యానం స్కూల్ లో తెచ్చుకున్న కారేజి తినేశాను.
హెచ్చెమ్ గారి రూము ముందు ఉండే కుండలో చల్లటి నీళ్ళ కోసం గొడవ పడలేదు.
రెండు గిన్నెల్లో ఒక గిన్నె లో అన్నం మిగిలి పోయింది.
గ్రౌండ్ లోకి వెళ్ళి కుక్క పిల్లలకి ఒక కాగితం వేసి గిన్నె బోర్లించి వచ్చేశాను.
..
తెలుగు ఆయవార్లు ఏదో పాఠం చెప్పాడు.
మద్యలో లేపి చెయ్యి చాచమని బెత్తం తో కొట్టాడు.
ఎప్పటి లాగా చెయ్యి వెనక్కి లాక్కొలేదు.
చేతి మీద బెత్తెమ్ పొంగి పోయింది.
ఆయన దగ్గరకి తీసుకున్నాడు. “ఏమయింది రా” అన్నాడు పొదువుకుని.
“నేను చచ్చి పోతా సార్. మళ్ళీ కొట్టండి” అన్నాను ఏడుస్తూ..
ఆ ఏడుపు దెబ్బతాలూకు కాదని నాకు మాత్రమే తెలుసు.

కాలం ఆగదు. సాయంత్రం అయింది.
గ్రౌండ్ లో చాలా సేపు ఒంటరిగా కూర్చున్నాను.
చీకటి పడుతుండగా ఇంటికి వచ్చాను. నేను వచ్చిన కాసేపటికి నాన్న వచ్చారు.
నాకోసం స్కూల్ మొత్తం జల్లెడ పట్టి ఉంటాడు.

ఇంట్లో మరో ఇద్దరు ఆడవాళ్ళు ఉన్నారు. ..
మా అమ్మ వద్ద జాకెట్లు కుట్టించు కోటానికి వచ్చేవాళ్లు.

“ఎసమ్మ దగ్గరకి వెళ్దాం. పిల్లాడికి అపనింద ఎందుకు వచ్చిందో కరెక్ట్ గా చెప్పుద్ది”

అమ్మ చెప్పినట్లు స్నానం చేశాను.
ఒక చిన్న సీసాలో లో కొబ్బరి నూనె తీసుకుని. ఇంట్లో నుండి బయలు అమ్మ నేను ఆ ఇద్దరు ఆడవాళ్ళు.
టార్చి లైట్ తీసుకుంది. అది వెలగలేదు. ఎందుకు వెలగలేదో నాకు తెలుసు. ఒక్క నిమిషం లో వెలిగేటట్టు చేసేవాడిని. కానీ మౌనం గా ఉండి పోయాను.

ఊరి చివర ఉన్న పల్లె. లో ఒల్టెజ్ తో వెలుగుతున్న వీది దీపాలు.

రెండు మూడు గొందులు తిరిగి అక్కడికి చేరుకున్నాం.
పరిశుబ్రం గా ఉన్న ఒక ఇంటి ఆవరణలో చాప మీద ఒకావిడ ముసుగు వేసుకుని కూర్చుని ఉంది. సాయిబులు ప్రార్ధన చేసుకునేటప్పుడు కూర్చున్నట్లుగా కాళ్ళు మడుచుకుని ఉంది. చుట్టూ కొంత మంది సమూహం గా కూర్చుని ఉన్నారు.

మేము ఒక పక్కగా చాప మీద కూర్చున్నాము.
ఆమె ఎవరి ప్రశ్న కొ సమాదానం చెబుతుంది. మద్యలో ప్రభువు తో మాట్లాడుతుంది.
మాతో వచ్చిన వాళ్ళు కొబ్బరి నూనె సీసా ఆమె వద్దకి టేసుకువెళ్లి తక్కువ గొంతులో “రోశయ్య పంతులు బార్య వచ్చింది. కొడుకుమీద దొంగతనం అభియోగం వచ్చింది. వాక్కు కోసం వచ్చారు”
ఆమె మరి కొన్ని విషయాలు అడిగి తెలుసు కుంది.

నన్ను పిలిచింది.
నా ప్రాణం గజ్జల్లోకి వచ్చింది. పది అడుగులు మించని దూరం నడవటం నా వల్ల కాలేదు.

“అబ్బాయి .. మొన్న నే రాచవారి పాలెం నుండి ఒక అబ్బాయి ని తీసుకు వచ్చారు.
ఇంట్లో నుండి డబ్బు తీశాడు. అతన్ని అడిగానే . నేను తియ్యలేదు అని చెప్పాడు.
అబద్దం ఆడవద్దు అని హెచ్చరించాను. వినలేదు. బ్రతిమాలాను చెప్పలేదు. నీలాగే చిన్న పిల్లాడు. తెలిసీ తెలియని వయసు. నేను ప్రార్ధన చేశాను. ప్రభువుతో మాట్లాడాను. గడ్డి వాములో డబ్బు లు దాచి పెట్టాడని చెప్పాను. వాళ్ళు వెతికారు అక్కడే ఉన్నాయి. ఆ అబ్బాయికి రక్తపు విరోచనాలు అయ్యాయి. బలహీనమయి పోయాడు. నడవటం లేదు.” ఒక పాట పాడినట్లు చెప్పసాగింది.

అక్కడున్న వారందరూ ‘అల్లెలూయ” అంటూ వింత శబ్దం చేశారు.

మరో రెండు సంఘటనలు చెప్పాక ఆమె నన్ను ఊరడించింది.
“నీకేం భయం లేదు. నిన్ను సైతాను ఆవహించింది. అప్పుడు అదే నీచేత ఆ పని చేయించింది. చెప్పు ఎక్కడ దాచావు ఆ బల్బు” అంది.

అప్పటికే చొక్కా తడిచి పోయి ఉంది. “నాకేం తెలియదు.”

మరో రెండు మూడు సార్లు ఆమె ప్రయత్నం చేసి ఓడి పోయింది.

“ఇంతలో ఆమె కి దేవుడి పూనకం వచ్చింది. ప్రార్ధన లో అర్ధం కానీ, వాక్యాలు కానీ పదాలు గట్టిగా చెప్పింది.

“పిల్లవాడికి తప్పులేదు. సైతాను తప్పు. నాలుగు ఆదివారాలు చర్చి కి తీసుకు రండి. అపవాదు తొలగి పోతుంది”

ఇంకొంత నాటకీయ సన్నివేశాలు జరిగాక మేము తిరుగు ప్రయాణం అయ్యాము.

ఇప్పుడు నాకు కొంత దైర్యం గా అనిపించింది. జైలు నుండి వచ్చిన ఖైదీ ని మళ్ళీ ఇంట్లో కి రానిచ్చినట్లు.

భయం భయం గానే అమ్మ చెయ్యి పట్టుకున్నాను.

ఆ రాత్రీ నేను ఇంట్లో శ్రద్దగా చదువు నటిస్తూ ఉన్నప్పుడు.
నాన్న ఇంట్లోకి వచ్చారు.

“కొత్త బల్బు ఒకటి కొనిచ్చి వచ్చాను. రూపాయిన్నర అయింది.” అన్నాడు అమ్మతో.

స్నానం చేసి పట్టు పంచే కట్టుకుని ప్రతి రోజు లాగే పూజ కి కూర్చున్నాడు.

కనీసం అరగంట పైగా పూజ విధి ఉంటుంది.
అమ్మ పగలు కుట్టిన బట్టలు, గుడ్డి కరెంటు వెలుతురు లో చేతిపని, ఉక్సులు కుడుతుంది.

అక్క ట్యూషన్ నుండి వచ్చింది.
“నాన్న పూజ కాగానే అన్నం పెడతాను.” అంది అమ్మ.

నాన్న పూజ సగం మధ్యలో ఆపేశారు.
దుఖం తో ఆయన ఊగి పోతున్నాడు.
లేచి నా వద్దకి వచ్చాడు. “బాబూ .. నిన్ను చూస్తుంటే భయం గా ఉంది” అన్నాడు నా కళ్లలోకి చూస్తూ.

నేను నాన్నని విడుపించుకుని బయట పంచ లోకి నడిచాను.
చూరులో కాగితాలు చుట్టి దాచి పెట్టిన బల్బు తెచ్చి నాన్నకి ఇచ్చాను. ...
“నాన్నా తప్పు చేశాను.”

నల్లగా పొట్టిగా ఉన్న ఆయన కాళ్ళ ని వాటేసుకున్నాను. ..
ఆయన వంగి నన్ను లేపే ప్రయత్నం చేశాడు.

వీలవలేదు.
అక్కా, అమ్మా కూడా ప్రయత్నం చేశారు.
ఆయన కాళ్ళు వీడ లేదు.
కన్నీళ్ళతో ఆయన కాళ్ళు కడిగేశాను.