రెండో అత్త

చిన్నదానికి అన్ని మా అత్త గారి పోలికలు వచ్చాయి.
ఆవిడ ఉండగానే ఈవిడ తయారు. ఎదో రకంగా అత్తగారి మెప్పు పొందొచ్చు గాని చిన్నదానితో వేగటం కష్టం. పగలంతా వేపుకుతినటం, సాయంత్రానికి వాళ్ళ నాన్న కి నా మిద పితూరీలు చెప్పటం. ఇదే దాని పని.
అరగజం పొడవు, ఆరిందా మాటలు మాట్లాడే మా చిన్నది స్కూల్ కి ఇప్పుడిప్పుడే వెళ్తుంది.
మూడేళ్ల వరకు రాని మాటలు పుట్ట పగిలినట్లు ఒకేసారి ప్రవాహం లా వచ్చాయి.
రాత్రిళ్ళు నిద్రపోదు. హటాత్తుగా లేచి “అమ్మా రామాంజమ్మా తలుపులు సరిగా వేసావా లేదా? అంటుంది. “
లేదా ‘పాలు తోడూ పెట్టావా? లేకపోతె రేపు మాకు మజ్జిగ ఉండవు” అంటుంది.
ఆ టేబిల్ మిద ఉరగాయ సీసా తియ్యమ్మా, పగిలితే, మళ్ళి మా నాన్న కొనలేడు” అంటుంది.
“ఉప్మాలో జీడిపప్పు అన్ని తెనేసావా? మాకేమయినా ఉంచావా?”
ఇలా ఉంటాయి దాని ముదురు మాటలు. వాళ్ళ నాన్న ముందు మాత్రం అమాయకంగా ఉంటుంది. బిస్కెట్లు, చాక్లెట్లు తెచ్చేది ఆయనేగా?
నేను ఎన్ని చెప్పినా నమ్మరాయన. “ఉర్కొ .. మూడేళ్ళ పిల్ల అలా ఎలా మాట్లాడుతుంది?” అంటారు

ఈ వేళ ఆ ముచ్చట కుడా తీరిపోయింది.
స్కూల్ లో ఎవరిదో పుట్టినరోజు పార్టి ఉందని పెద్దమ్మాయి, చిన్నదాన్ని తీసుకువెళ్ళింది.
ఈ లోగా ఈయనోచ్చి ఫ్రెష్ అయి టి తాగుతున్నారు.
“పిల్లలేరి?”
 “స్కూల్ కి వెళ్ళారు. వెంకటేశ్వర్లు మాస్టారి పాప పుట్టిన రోజుట. అక్కడే తింటారు. ఎనిమిది కి వెళ్లి నేను తీసుకొస్తాను" అని చెప్పాను. “
నేను సమాదానం చెప్పే లోగా మా చిన్నది పరిగిత్తుకు వచ్చి వాకిలి దగ్గరనుండి కేక వేసింది. మధ్య గదిలో ఉన్న వాళ్ళ నాన్న ని గమనించ లేదు లా ఉంది.
“అమ్మో .. రామంజమ్మో అక్కా నేను కేకులు తినేసి వస్తాం. మాకు అన్నం వండ వద్దు. మా నాన్న సరుకులు తేవటం నువ్వు దుబారా చెయ్యటం.” అంది.
ఆయన నోరు తెరుచుకుని టి తాగటం మర్చి పోయి పిచ్చి చూపులు చూడటం మొదలెట్టారు. 

( కొన్ని జ్ణాపకాలు)