Sunday 30 August 2015

బాసు ఆత్మ హత్య

ఒక కార్పొరేట్ సంస్థ యజమాని ఒక అందమయిన సెక్రయిటరి ని నియమించుకున్నాడు. సరిగ్గా పది రోజులకే ఆదివారం ఉందయం 11 గంటలకి పన్నెండో అంతస్తు నుండి దూకి ఆత్మహత్య చేసుకున్నాడు.
కేసు ఇన్వెస్టిగేషన్ చేస్తున్నాడు. ఇన్స్పెక్టర్ కిశోర్.
"అతని గదిలో అతనితో పాటు ఇంకెవరూ ఉన్నారు" 
"నేను .. బాసు ఇద్దరిమే ఉన్నాం " సెక్రటరీ సమాదానం.
" మీ బాసుకి సూసైడ్ చేసుకోవాల్సిన అవసరం ఏమి వచ్చింది?"
" బాస్ సార్ .. చాలా మంచి వాడు, చేరిన రోజే సాయంత్రమే యాపిల్ -6+ కొనిచ్చారు , మరో రెండురోజులకి డైమండ్ ఉంగరం, మొన్న శుక్రవారం ఆడి కారు కొనిచ్చారు .చాలా మంచి వాడు నేనంటే చాలా ఇష్టం " సిక్రటరీ కి కళ్ళవెంట నీళ్ళు తిరిగాయి.
" తర్వాత ఏం జరిగింది" కిశోర్ ప్రశ్న.
"ఆదివారం శెలవు కానీ ముఖ్యమయిన పని ఉందని నన్ను మాత్రమే ఆఫీసుకి రమ్మన్నారు వచ్చే సరికి ఆఫీసులో కొత్త పర్ఫ్యూమ్ వాసన నిండి ఉంది. ఏ‌సి లాన్ని ఆన్ చేసి ఉన్నాయి. వెనిషింగ్ బ్లిండ్స్ అన్నీ క్లోజ్ చేసి ఉన్నాయి . బాస్ రూములో సోఫా లో కూర్చుని ఉన్నారు. "
కిశోర్ ఆసక్తిగా ముందుకు వంగి వినసాగాడు.
" తాను నాకోసం ఒక ఫ్లాట్ కొంటానన్నారు , ఏ ఏరియాలో కావాలో అడగమన్నారు. నాకు కళ్ళవెంట నీళ్లొచ్చాయి . ఏమిచ్చేసి ఆయన రుణం తీర్చుకోవాలి ? "
"తర్వాత?"
"ఇంతలో ఫోన్ వచ్చింది. మా నాన్నగారు. అటునుండి. బాసు పర్లేదు మాట్లాడమని సైగ చేశారు . "
" డాడీ . మీకు తెలుసా మా బాస్ కి నేనంటే ఎంత ఇష్టమో ఈ పది రోజుల్లోనే ఎన్ని గిఫ్ట్ లు ఇచ్చారో తెలుసా? ఇప్పుడు ఫ్లాట్ కొనిస్తాను అంటున్నారు . మీరు ఊరికే తిడుతూ ఉంటారు గా నేనెందుకు పనికి రాకుండా పోతాను అని .
ఎప్పుడు ఆడపిల్లలా డ్రస్ చేసుకుని తిరుగుతున్నానని కొప్పడే వాళ్ళుగా?..........."
" అంతే సార్ పన్నెండో అంతస్తు నుండి ఆయన ఎందుకు దూకారో నాకిప్పటికి అర్ధం అవలేదు " కన్నీళ్లు తుడుచుకున్నాడు సెక్రటరీ.

Tuesday 18 August 2015

ప్రస్థానం

(గతం లో 30 రూపాయల కోసం  వ్రాసిన కధ ఇది . కొంత మార్పు చేద్దామని అనిపించినా , ఒరిజినల్  గా అప్పట్లో నాలో ఉండే freshness మీకు యదాతదంగా అందించాలని అలానే టైప్ చేశాను. తమ్ముడు "శివ రాచర్ల" రాయలసీమ కరువు- సోమేశ్వర ఆలయం- భీమలింగం బయట పడటం  గురించి వ్రాసినప్పుడు పాతికేళ్ళ క్రితం వ్రాసిన ఈ కధ గుర్తొచ్చింది. నా బార్య చదివిన ప్రతిసారి ఏడ్చిన (ఇవాళ కూడా)  కధ ఇది. నేను గుర్తు చేయగానే తన వార్డ్రోబ్ లో దాచుకున్న మాతృక తీసి ఇచ్చింది.)
**************
ఈ ఉగాదికి నాలుగేళ్లయింది. వాన చుక్క రాలి. లోలోపలే అనుకున్నాడు ‘సవారి’ గంటకి అరవై సార్లు లెక్కన ప్రొద్దుటి నుండి అదే పనిగా ఆకాశం లోకి చూస్తున్నాడు. పడమటి దిక్కున నల్లటి మేఘం ఒకటి పైకి లేస్తూ ఉంది. సవారికి చెప్పలేనంత సంబరం గా ఉంది. 
అతడికి అప్పుడే వాన కురిసినట్లు, పగిలి నోరు తెరుచుకున్న భూమి కడుపు నిండా నీరు త్రాగి కళ కళ లాడినట్లు, పచ్చటి పైరు చేనంతా పండి నట్లు ఊహలు ఒక దాని వెంట మరొకటి వెంటాడాయి. 
సవారి ఇంటికెసి నడిచాడు.
నుకాలమ్మ పొద్దుటే తొలిపొద్దు పొడవకముందే  నీళ్ళ కెళ్లింది . చాలా పొద్దు పైకి ఎగబాకింది. తను ఇంకా రాలేదు.
ఆమడ దూరం అంటే సామాన్యమా? “మద్దేణం  దాటుద్ది “ అని సమదాయించు కున్నాడు. 
ఆ ఊరి చెరువు ఏండి పోయి చానాళ్ళయింది. త్రాగే నీరు కూడా దొరకని పరిస్తితి. ఆమడ దూరాన ఎండిన వాగు ఒడ్డున చెలమ (నీటి గుంట) తవ్వి ఉంది. ఎక్కడో అడుగున రెండు చెంబుల నీరు ఉంది. చిన్న డబ్బా ఒకదానికి తాడు కట్టి మెల్లి మెల్లిగా తోడు కోవాలి. అప్పుడప్పుడు చుట్టూ ఉన్న ఇసుక మట్టి జారి పడుద్ది. ఓపిగ్గా  
జారిన మట్టిన ఒడ్డున పోస్తుండాలి. ఇలా గంటల కొద్ది శ్రమించాక రెండు బిందెల నీళ్లొస్తాయి. ఆ చలమయినా ఎన్నాళ్లు ఊరుద్దో ఎవరికి తెలీదు. అది గొడ్డు పోయాక  మళ్ళీ ఎక్కడో ? ఎంత దూరానో ? అన్వేషణ మొదలు. 
రోజు సవారి కావిడి వేసుకుని నీళ్ళ కేళ్ళేవాడు. ఈ పొద్దు ఊళ్ళోకి యాపారం మనుషులు వస్తే బర్రెని అమ్మేయ్యాలనే నిలబడ్డాడు. సవారికి మంచి పాడి బర్రె ఉంది. మంచి దాణా పెట్టి , కుదితి తాపితే రోజు అయిదారు లీటర్లు పిండుద్ది. అలాటి గొడ్డు చిక్కి శల్యమయింది. దానికి గడ్డి లేదు, తాగను కుడితి లేదు . అటు చావకుండా ఇటు బతకలేక అస్తిపంజరం మల్లె ఆ ఇంటి ముందు పడుకుని ఉంది. సవారి కుటుంబ పరిస్తితి కూడా సరిగ్గా అలానే ఉంది. రెండేళ్లుగా భూమి బీటలు వారి ఉంది. మచ్చుకి ఒక జల్లు కురిసిన జ్ణపకం  లేదు. బొటా బొటి రాబడి ఉండే పొలం బీడు పెట్టవలసి వచ్చింది. 
చాన్నాళ్ళ క్రితం ప్రభుత్వం తవ్విన ‘ కాలవలు’ అలాగే ఉండిపోయాయి . పైసలు లేక ఆగిపోయిన కాలువ పని పూర్తయి పంట కాలవలో నీరు పారతాయన్న ఆశ ఎవరికీ లేదు .
పోయిన సంవత్సరం చెరువులో నీరు తెచ్చి జాగర్తగా గుమ్మడి పాది  పెంచాడు సవారి. బూడిద పూసిన గుమ్మడికాయలు మచ్చు  మీద దాచాడు. ఆకలి తీర్చు కోటానికి ఏమి దొరకనప్పుడు ఆ గుమ్మడి గుజ్జును ఉప్పు కలిపి నూరుకోని తిని, ఇన్ని నీళ్ళు త్రాగి పడుకునే వారు. సవారి మొన్న మొన్నటి వరకు దగ్గరలో ఉన్న పట్టణానికి పోయి రిక్షా లాగేవాడు. అక్కడ కూడా కరువు బాదితున సంఖ్య పెరిగి రిక్షా బాడుగ కూడా దొరకని పరిస్థితిలో ఇంటి కొచ్చాడు. రెండు రోజుల క్రితమే చివరి గుమ్మడి కాయ తినేశారు. అప్పటి నుండి మరేం లేదు. ఖాళీ కడుపులు కనీసం గొంతు తడుపుకోవటానికి నీటి చుక్క కూడా లేదు.  సవారికి ఎవరో బలీయంగా లోపలికి నోక్కెస్తున్నట్టు అనిపించింది. అతనికి  పాడి బర్రె అమ్మడం సుతారాము ఇష్టం లేదు. ఎటొచ్చీ అదీ ఏదో ఒక రోజు ఇంటి ముందే చచ్చి పోద్దని తెలుసు. అతడు ఉదయం నుండి అమ్మేయటమా మానేయటమా అనే సంధిగ్దంగా ఉన్నాడు.
ఇంట్లోకి నూకలు కూడా అవసరమే. ఎన్నాళ్లని పస్తులుంటారు. ఇన్నాళ్లు నుకాలమ్మ చేవి పోగులు, మంగళ సూత్రం, బిందెలు లాటివి అమ్ముకుని గడిపారు. ప్రస్తుతం సవారికి అమ్ముకోటానికి మరేమీ లేదు. ఆ ఇంట్లో అమ్ముకోదగినది ఏదయినా ఉంటే అది గోడ్డే. సవారి ఆశగా ఎదురుచూస్తున్నాడు. ‘ఆళ్ళ’ లారీలో వస్తారని వెంకట నారాయణ పొద్దుటే చెప్పాడు. 
సవారి ఆలోచనలని విడగొడుతూ ‘అమీన ‘ మెల్లగా ములిగింది. అమీన సవారికి ఉన్న తొమ్మిదేళ్ల ఏకైక కూతురు .గుడిసెలో ఒక మూలగా పడుకుని వుంది. మూడు రోజుల నుండి విరోచనాలు అవుతున్నాయి. లంఖనాలు చేసి నట్లు ముఖమంతా నీరసంగా ఉంది.
రాత్రి నూకలమ్మ పాత తువ్వాలు ఒకటి ‘అమీన’ కడుపుకి బిగదీసి కట్టింది. మోకాళ్ళు డొక్క లోకి ముడిచి  పెట్టుకుని  ఆ పిల్ల  రాత్రి నుండి అలాగే నిస్త్రాణంగా పడుకునుంది.
‘అమ్మీ....’ సవారి నెమ్మదిగా పిలిచాడు. నుదుటి మీద చేయి వేస్తే , నుదురు మద్యాహ్నం బొడ్డు రాయిలా  ఉంది. ఆమె కళ్ల లోకి సవారి ఏమి చాతగాని వాడిలా జాలిగా చూశాడు. అతడి గుండె బరువెక్కింది. ఒక్కగానొక్క బిడ్డకి గుప్పెడు మెతుకులు పెట్టుకోలేని యాదవ బతుకు ఛీ ! అనుకున్నాడు.
అమీన కళ్ళు నీరసంగా మూసుకు పోయాయి . ఆ నీరసపు కళ్ల వెనుక అసలు కారణం సవారికి తెలుసు .
సవారి గుడిసెలోంచి బయటకి వచ్చాడు . పడమటి దిక్కున మబ్బులు క్రమీణా వీడి పోతున్నాయి. 
దూరంగా లారీ ఒకటి దుమ్ము లేపుకుంటూ వస్తుంది. నుకాలమ్మ కాలిబాట వెంబడి నడిచివస్తు కనబడింది. చంకలో ఒకటి తల మీద రెండు కుండలు.
జాగర్తగా అడుగులో అడుగేస్తు నడుస్తుంది. ఆమె ముఖంలో అలసట స్పస్టంగా కనిపిస్తుంది. అలసటని మించి నీరసం ఆమెని వణికిస్తుంది. సవారి గబగబా ఎదురెల్లాడు. చంక లో బిందె అందుకున్నాడు. తల్లి ని చూస్తూనే అమీన పలకరింపుగా కళ్లు తెరిచింది. నుకాలమ్మ గ్లాసు నిండా నీరు నింపుకుని కూతురి దగ్గర కెళ్లింది. నుదుటి మీద జుట్టు సరిచేస్తు ‘అమీనా’ అని పిలిచింది. 
‘అమ్మి... రెండు గుక్కలు తాగవే మంచి నీళ్ళు ‘అంది. నుకాలమ్మ కూతుర్ని మెల్లిగా లేపి కూర్చోబెట్టింది. మెల్లిగా రెండు గుక్కలు త్రాగే సరికి భళ్ళు మని  వాంతి అయింది . విరోచనమయి బట్టలు పాడు చేసుకుంది. కళ్ళు భావ రహితంగా నిలబడి పోయాయి.
“ అతిసార” అని తెలుస్తూనే ఉంది. కానీ రోజుకో పుట కూడా తిండి పెట్టలేని కుటుంబానికి వైధ్యుడి ని కలిసే స్థోమత ఉండదు.
“ మావా అమిన పలకట్లేదు .. నాకు బయంగా ఉంది .. ఇట్రా “ నుకాలమ్మ గావు కేక పెట్టింది.
’ ఏమైనాదే?’ అంటూ సవారి పరుగెత్తు కొచ్చాడు .
‘అమ్మీ , అమ్మీ’ కూతుర్ని కదుపుతూ పలకరించింది నుకాలమ్మ. అచేతనమయిన కూతురు మాట్లాడలేదు . 
నుకాలమ్మ మొగుడు ముఖం లోకి కూతురు ముఖం లోకి భయం భయం గా చూసింది. 
ఆచారి గారింటికి తీశక పోవే నేను వస్తుండా అంటూ లేచాడు సవారి. “ఆయన కాసులడుగుతాడు మావా..కాసులు లెండే చెయ్యి కూడా పట్టుకోడు .ఇంకా మందేవిత్తాడు” బావురు మంది నుకాలు .
“నువ్వు పదవే... కాసులు నేను తెస్తాను” సవారి బయటకి నడిచాడు .
నుకాలమ్మ కూతుర్ని బుజాన వేసుకుని ఊళ్ళోకి పరిగెత్తింది . 
సవారి బక్కచిక్కిన ముసలి బర్రె భారంగా నడుస్తోంది. ఎక్కడ కులి పోతుందో అన్నట్టు దీనంగా అడుగులేస్తుంది. ఊరి పొలిమేర కొచ్చాక అక్కడ ఆగి ఉన్న లారీ దగ్గర మెడకి మఫ్లర్ చుట్టుకుని, చుట్ట పీలుస్తూ ఓ మడిసి నిలబడి ఉన్నాడు. లారీ చుట్టూ బక్క చిక్కిన పశువులు కట్టేసి ఉన్నాయి. వాటిని లారీ లోకి ఎక్కించే ప్రయత్నం లో నాలుగురు  మడుసులు తీరిక లేకుండా ఉన్నారు. 
గొడ్డు ని అమ్ముతావా?” మఫ్లర్ మడిసి దగ్గరగా వచ్చి అడిగాడు. సవారి అవునన్నట్లు తల ఉపాడు. 
“ఎంతకిస్తావు ?”
“నువ్వే చెప్పు సావీ .. బీదాడిని బిడ్డ పేణం కోసం అమ్ముకుంటుండా .. “ సవారి దీనంగా అడిగాడు.
బాగా మాసిన తుండు తో ముఖం తుడుచుకుంటున్నాడు . తన దుఖం  మరొకరు గమనించడం ఇష్టం లేదు సవారికి .
చుట్ట మనిషి కి ఇలాటివి సహజం . చేయి వంచి ఒక వంద రూపాయల నోటు తీశాడు .
“ఒక్క వందా?” ఆశ్చర్యంగా అడిగాడు సవారి .
“మరి ఎంతొత్తదనుకున్నావు ? యాబయ రూపాయలకి కూడా అమ్మే వాళ్ళు ఉన్నారు, నీ ఇష్టం” వాడి బెదిరింపు.
నాలుగు సంవత్సరాల క్రితం మూడు వేలు పోసి కొన్న జీవం . వంద రూపాయలకి అమ్ముకోవటం .. సవారి ఈ సారి తుండు గుడ్డతో ముఖం తుడుచుకోవటం మర్చిపోయాడు . మౌనంగా వంద అందుకుని పలుపు తాడు ఆ మడిసికి ఇచ్చి వెనక్కి తిరగబోతూ ఆగి అడిగాడు “ ఏం చేస్తారు బాబు ఈ గొడ్డుని?”
చుట్ట మొదలు కోరుక్కుంటూ అతను చెప్పాడు “   మద్రాసు కాబేళాలకి (మాంసం కొట్టు) తోలుతాం. సవారి అక్కడ ఉండలేనట్టు బయలు దేరాడు.
చుట్ట మడిసి బుజాన చేయి వేసి ఆపాడు . “మేమేదో అన్యాయం చేత్తున్నామని బాద పడోద్దు . కేజీ గొడ్డు మాంసం రూపాయి మార్కెట్ లో లారీ ఖర్చులు లాటివి పోను మాకు కూలికి మించి గిట్టదు” మరో పది నోటు సవారి జేబులో ఉంచాడతాను.
&&&&&&&
పగలు కాలి సంధ్య ముసురుకుంది. 
సవారి, నుకాలమ్మ దయ్యాలా నడుస్తున్నారు. 
బ్రతుకున్న శవాల లా కదులు తున్నారు . 
వారి ముఖాల్లో జీవ కళ లేదు. కళ్ళు పేలవంగా ఉన్నాయి.
 సవారి భుజం మీద అమీన  ‘శవం’  ఉంది . 
దూరంగా లారీ లోకి పశువులు ఎక్కిస్తున్నారు.
ఎక్కువ పశువులు రవాణా చేయటం కోసం వాటి కాళ్ళు లావు పాటి కర్ర తో విరగ్గొడుతున్నారు.
శరీరం లో ఓపిక అంతా కుడ్చుకుని అవి దారుణంగా  అరుస్తున్నాయి.
ఆ దృశ్యం హృదయ విదారకంగా ఉంది. 
ఎక్కడుందో తెలియని ప్రభుత్వం పైసలిచ్చి కాలువ పని చేయించుద్ది అనే ఆశ సవారి మదిలో ఏండి పోయింది.
ఆ జంట కనుకొనకల వద్ద మాత్రం హిమాలయం కరుతూనే ఉంది.
 (1990 కోస్తావాణి , రాజమండ్రి )

Friday 7 August 2015

నిండిన కాఫీ లోటా


ఇనమనమెళ్ళూరు (నాగులుప్పలపాడు మండలం, ప్రకాశం జిల్లా , AP)
నాకు గుర్తున్న బాల్యం, ఎక్కువ భాగం  ఇక్కడే గడిచింది. నేను ఈ ఊర్లో నే పుట్టానట .
జామ తోటలు లో తిరగటం, దోర కాయలు కోసుకు తినటం , గుండ్లకమ్మ వాగులో తమ్ముడితో షికార్లు , సరదాలు .. అన్ని ఇక్కడే !!
దేవరపల్లి కోటిరెడ్డి (బంగారు రెడ్డి కోటిరెడ్డి ) అని ఒక ఆజాను బహుడు ఉండేవారు. ఆయన ధర్మపత్ని అనసూర్యమ్మ .
వారి కుమార్తెలు అంజమ్మ, సుగుణ, రమాదేవి, సౌజన్య (చిన్నమ్మాయి) , కొడుకు కోసం ఇంకా ఎదురు చూస్తున్న రోజులు , (1967 ప్రాంతం)
ఆయన పెద్ద మోతుబరి రైతు. పెద్ద వ్యవసాయం. నలుగురు పాలేర్లు, ఇరవై సెంట్ల లో కట్టిన పెద్ద సీమ పెంకు ఇల్లు. ఒక మూల దిబ్బ, ప్రహరి గోడ మీద నుండి వాలిన సపారం అందులో టైరు బండ్లు, గోడ అంచుకు గాడి. గాడి ముందు ఎద్దులు, బర్రెలు .. పెద్ద సంస్థానం. ముఖ్యంగా కోటిరెడ్డి గారి తల్లి (నాయినమ్మ) దొడ్లో చుట్టిల్లు వద్ద , రింగుల జుట్టు, భారి శరీరం తో  నాలుగు కాళ్ళ పీట మీద కూర్చుని , కేక వేస్తే బజార్న పోయే వారి వళ్ళు జలదరించాల్సిందే ..అంత గొంతు .. పాలేర్లకి ఆమె పనులు పురమాయిస్తుండేది.
అలాటి సితారావమ్మ పెద్దమ్మ కి మా అమ్మ అంజమ్మ కి మంచి స్నేహం. మా నాన్న గారు ఆ వూరు లో ఎలిమెంటరి స్కూల్ టీచరు గా పని చేస్తుండేవారు . మా కుటుంబం వారి కుటుంబం దగ్గరలోని చిన్న ఇంట్లో ఉండేది .
మా అమ్మ వారి ఇంటి వసారా లో కుట్టు మిషను పెట్టుకుని , బట్టలు కుడుతుండేది. రైతువారి పనులకి వెళ్తుండేది. తన కష్టం తో ఇల్లు గడిపి మా నాన్న గారి నెల  జీతం ( పాత పంతుళ్ళ పొట్టి  జీతాలు ) పొదుపు చేస్తుండేది. నేను అక్కా ఇద్దరిమే పిల్లలం . అక్క నాలుగేళ్ళు పెద్దది నాన్న తో పాటు స్కూల్ కి వెళ్తూ ఉండేది. నేను అమ్మతో పాటు ఉండేవాడిని .
 కుట్టు మిషను వద్ద మిగిలిన రంగు రంగుల  బట్టలతో రక రకాల డ్రెస్సులు కుట్టి నాకు తొడుగు తుండేది అమ్మ. నేను లావుగా నల్లగా, ఇల్లంతా దోగాడుతూ ఉండేవాడిని. మా పెద్దమ్మ గాని  పెదనాన్న గాని (కోటిరెడ్డి, అనసూర్యమ్మ దంపతులు), మా అక్కలు గాని నన్ను ముద్దు చేయకుండా ఉండే వాళ్ళు కాదు. మా పెద్దమ్మ అప్పట్లో నిండు మనిషి . మా అక్క లందరూ నన్ను చంక దించ కుండా తిప్పుతుండేవాళ్ళు , లోటాలో (పెద్ద గ్లాసు) జొన్నలు తీసుకెళ్ళి అంగడి లో పోసి , బిస్కెట్లు కొని నాకు పెడుతుండేవారు .ఇంటి ముందు బజార్లో సైకిలు మిద తినుబండారాలు అమ్మే  వాళ్ళవరయినా సరే  ఆగకుండా వెళ్ళటానికి లేదు
చక్కెర చిలకలు , నువ్వు జీడీలు, పీచుమిఠాయి ఏవయినా సరే కోటిరెడ్డి గారి ఇంట్లోంచి అమ్మాయిలు గింజలు పోయ్యాల్సిందే .. అవి నా నోట్లోకి చేరాల్సిందే .
తర్వాత కాలంలో తమ్ముడు పుట్టాడు . వాడి పేరు శ్రీనివాస రెడ్డి (ప్రస్తుతం హైదరాబాదు, అమీర్ పేట లో విమెన్ హాస్టల్ నడుపుతున్నాడు)
వాడు ఉయ్యాలలో ఉన్నప్పుడు గాని, కొంచెం పెరిగి దోగాడే టప్పుడు గాని ఆ ఇంట్లో మా ఇద్దరకి మధ్య వ్యత్యాసం చూపినట్లు ససేమిరా నాకు గుర్తు లేదు . అందరు అక్కల మద్య మేమిద్దరం అల్లారు ముద్దుగా పెరిగాం .
దొడ్లో వంట కోసం ఒక చుట్టిల్లు (circular planned kitchen ) ఉండేది దాని పక్క నుండే బయట కి వెళ్ళటానికి దోవ ఉండేది. ఆ నడవాలో పిల్లలందరం కుర్చుని వరసగా పళ్ళాలలో జొన్న సంకటి , సాంబారు కారం/పప్పు చారు , కరిగించిన నెయ్యి గురుగు లో వేసుకుని తింటుడే వాళ్ళం. మా నాయినమ్మ అక్కడే పీట మీద కుర్చుని ఉండేది. మీగడ పెరుగు తో పెట్టిన సంకటి శుబ్రంగా తినే దాకా వదిలేది కాదు .
ఒక సారి మా ఇల్లంతా హడావిడిగా ఉంది . మా అంజమ్మ అక్క కి ఏదో చేస్తున్నారు.. మాతో కలవ కుండా పడమటి గదిలో ఒక చాప మీద కూర్చో బెట్టారు. మమ్మల్ని ఎవర్ని దగ్గరకి రానివ్వట్లేదు. అక్క కుడా బయటకి రాట ల్లేదు.
నేను, తమ్ముడూ సాహసించి లోపలికి దూరినా మా చొక్కాలు , నిక్కర్లు విప్పి పంపుతున్నారు.. ఎదో జరుగుతుంది. చాలా మంది బందువులు వస్తున్నారు. పడమటి గది లోకి వెళ్లి అక్క తో మాట్లాడి వెళ్తున్నారు. ఏవేవో వంటలు చేసి తెస్తున్నారు . అక్క తింటుందో లేదో కాని మేమంతా తింటున్నాం .
ఒక రోజు మమ్మల్ని అందరినీ  నడవాలో వరసగా  కూర్చోబెట్టి   లోటాలలో  కాఫీ పోసి తాగమని ఇచ్చింది మా నాయినమ్మ. ఆమె కేక కి జ్వరం వచ్చే ప్రమాదం ఉంది కనుక బుద్దిగా అందరం కూర్చున్నాం. ముందు రమక్క ఒక పుస్తకం తెచ్చి కాఫీ లోటాని విసర సాగింది. “ఎందు కక్కా పుస్తకం ఊపు తున్నావు ?”
“కాఫీ వేడి గా ఉన్నాయిరా. విసిరితే చల్ల బడతాయి.. నోరు కాల కుండా  తాగొచ్చు” రమక్క చెప్పింది .
దానికి తెలివి ఎక్కువ. అందుకే తలలో పేలు కుడా ఎక్కువే. ఎప్పుడు చక్క దువ్వేన తో జుట్టు  పీక్కుంటా ఉండేది .
క్షణాల్లో మా అందరం తలో పుస్తకం , వంటింట్లో మూతలు తో రెడి . అందరం లోటా  మిద కి గాలి విసురుతున్నాం ..
సరిగ్గా అప్పుడు నా లోటా కి విసురుతున్న మూత తగిలి  దొర్లి పోయింది.  నేను బిక్క ముఖం వేసాను . దొర్లిన వేడీ కాఫీ వంటికి తగిలి కాల  కుండా సుగుణక్క  నన్ను  వెంటనే లేపి నిల బెట్టింది.
చిన్న గుడ్డతో  పట్టుకుని తన వేడి   గ్లాసు లోంచి కాఫీ ని కొంచెం నా గ్లాసు లోకి వంచింది, రమక్క , సౌజన్య , లక్ష్మి (మా అక్క ) తలా కొంచెం కాఫీ వంచారు . వారందరి ప్రేమ తో నా గ్లాసు నిండింది .
****


నాలుగేళ్ల క్రితం ఒక వేడుక లోఅందరం కలిసాం మొదటి  ఫోటోలో మా తమ్ముడు దేవరపల్లి శ్రీనివాస రెడ్డి తో నేను. మా అబ్బాయికి నేను దోగాడిన ఆ స్వర్గం  చూయించాను (చుట్టింటి వాకిట్లో నిలబడింది మా అబ్బాయి సాయి చందు) రెండో ఫోటో లో.  

www.susri.home.blog

  అందరికీ నమస్తే 66o పోస్టులు పైగా వ్రాసిన ఈ బ్లాగ్ లోని నా పోస్ట్ లలో  చాలా అచ్చుతప్పులు ఉండటం గమనించాను.  వాటన్నిటినీ ఎడిట్ చేస్తూ, modify...